Also gingen de eerste noten van het liedje waarmee mijn zus en ik de wereld gingen veroveren onder de bijster originele groepsnaam: Sister 2 Sister.
In die tijd was het namelijk eenderetestrak om woorden die klonken als getallen in de vorm van een nummer op papier te zetten. Het toppunt van eenderetestrakheid bestond er dan in om ze te gebruiken in een groepsnaam die dan zou getuigen van je allesoverrompelende genialiteit. Je had 2 Unlimited, 2 Brothers on the 4th Floor en meer dan waarschijnlijk bestond er ook wel één of ander terplaatse trappelend regionaal groepje ‘2 Good 2 B True’ genaamd.

Acht, we waren jong, hence beïnvloedbaar en foute inspiratiepunten lagen voor het grijpen; Isabelle A. huppelde elke week van het ene been op het andere in Tien Om Te Zien en de Bubbles vormden een waar voorbeeld op het vlak van styling en haardos.
Lang heb ik met mijn innerlijke zelf moeten strijden om niet elke dag volledig in jeans of felpaarse kledij naar school te gaan en in die tijd was de haarlak helaas enkel bestemd om mijn moeders lokken te temmen.
Diep in m’n binnenste denk ik nog steeds dat Sister 2 Sister dààr ergens ontspoord is. Onze choreografie zat helemaal snor en de lyrics, doordrongen met ervaringen over ons grauwe streetlife, vloeiden probleemloos uit de pen, dus het bleef ons een raadsel.

Verdoofd door het ongeloof en la tristesse dat we maar niet internationaal, laat staan regionaal of familiaal doorbraken, besloten we om onze showbizplannen even, in the light van de kaskraker Demolition Man uit ‘93, in de koelkast op te bergen. Helaas stond mijn zus algauw voor de poorten van de puberteit de gestoorde bitch with a vengeance uit te hangen en werd alle kans op een S2S Revival voor altijd en
helemaal uitgesloten. It would have looked good a on T-shirt though.. S2S.

Hanyway, alle pijnlijke wondes werden alweder opengereten toen ik op een verloren voormiddag al zappend terechtkwam op Nederland 3 en haar voorrondes voor het Juniorsongfestival 2005. Die verdomde gezonde Hollandse kinderen met hun vermaledijde eeuwig achtervolgende Kinderen voor Kinderen (1 episode zien = 15 jaar postdate nog steeds Op Een Onbewoond Eiland meezingen), Nederlands ingezongen Sinterklaasliedjes (Goor de vind vaait door de bowmen..) en Danny ‘Gad ik maaaar iemand om fan te hooouweeeeuh.. twee sochte aaaarme oooowm me heeeejn’ Demunck.

Ik kwam tot de conclusie dat zingende Hollandse kinderen een effect op mij hebben dat een beetje doet denken aan die scéne uit American Beauty, maar dan zonder enige semi-erotische lading en kinderen die aan het plafond kleven. (want dat zou toch maar al te gek zijn, niewaar?)

Wil ik maar zeggen dat die Hollanders een kick-ass finaliste naar België sturen die dat Waalse sissymeisje met een trauma the size of S2S naar huis gaat zingen. Dat, en het feit dat ik niet wil dat jullie nu gaan denken dat ik elk jaar voor de buis gekluisterd zit om het Junior Songfestival te volgen ofzo.

Neen, dit alles berust op gehele toevalligheden die ertoe geleid hebben dat ik vandaag al 17 keer naar het Nederlandse Junior Songfestival-themalied heb geluisterd en me er helemaal niet meer voor schaam.