De kant van de familie waarover ik het heb, is gezegend met heel veel kleinkinderen, een stuk of *telt op vingers* 11 waarvan ik de derde oudste ben en misschien wel een beetje als voorbeeld voor de anderen zou moeten dienen. Helaas heb ik bij deze situatie te doen met een vlieger die betrekkelijk weigerachtig staat tegenover begrippen zoals daar zijn ‘opgaan & effectief vliegen’. Vooral dan omdat bij driekwart van die gasten de puberteit keihard aan het toeslaan is wat zich uit in zich van de volwassenen (waartoe ik nu alas ook behoor) afzonderen, in de living naar Buffy The Vampire Slayer kijken terwijl ze hun pentagramketting strak in de hand houden en me bij momenten heel mistroostig aankijken wanneer ik iets tegen hen pleeg te zeggen.

Ik heb dan ook geen flauw idee wat ik nog tegen die veranderende lichamen die mijn nichten en neven moeten voorstellen, zeggen moet en stel vast dat ik algauw mijn toevlucht zoek tot de meest cliché-vragen ter wereld die niet zouden misstaan in een spannende Familieraad-finale.

[INTERMEZZO]

“We vroegen aan honderd Vlamingen [stilte]; welke vragen zijn in gesprekken tussen bijna-volwassenen en pubers schering en inslag?

Jawel beste kijkers, “Hoe is’t op school?” staat op nummer 1. Maar liefst 76 Vlamingen op 100 wagen zich aan het topic ’school’ wanneer de puber in kwestie de wenkbrauwen fronst telkens de bijna-volwassene wanhopig zijn hipness tracht te bewijzen door middel van bijzonder slechtvallende mopjes categorie FC De Kampioenen. Wanneer het thema ’school’ de ganse situatie niet rechttrekken kan, gooit men alle krachten in de strijd en poogt men de puber warm te maken door de vraag “En oewist mee uw lief?” op hen af te vuren. “

[EINDE INTERMEZZO]

Wat in mijn geval ofwel resulteert in een roodwordende puber die ik dan al wijzend uitlach en mijn naaste buren aanpor om te checken hoe rood ze wel niet zien! Ahaha! Of ze met een cheerleadiaanse ‘ieeeeuw’ hun afkeur voor eventuele liefdespartners tentoonspreiden. Waarop ik hen alweer bijzonder inspiratieloos uitlach.

Ik geef het niet graag toe, maar ik vrees dat ik onbewust aan het transformeren ben in een wangknijpende nonkel die op huwelijken in een dronken bui de ganse avond blijft aandringen om samen de foxtrot te dansen tot de zon haar plek aan de horizon alweder verovert. Nu nog mijn sexchange regelen, de basis voor mijn alcoholverslaving leggen and I’m all set to go.