Om 8 uur stapte ik van de schoolbus en sleepte me ik nog slaapdronken met mijn 1 meter 30 de speelplaats op, om tot mijn grote blijdschap vast te stellen dat alle lichtjes fel brandden. Het was namelijk nog te donker om zonder enige hulp van elektriciteit klasgenootjes terug te vinden op de grote speelplaats van de lagere school van het Zusters Maricolen Instituut en het bijzonder pijnlijk fenomeen ‘vinger in oog’ werd eindelijk preventief bestreden. Het had die nacht hard gevroren en al gauw stond driekwart van de leerlingen volledig besjaald, bewant en bedikkesokt in rijtjes aan te schuiven om als kamikazes over de bevroren plassen te slieren. De drukte concentreerde zich vooral in het midden van de speelkoer waar de grootste en diepste plas lag die garant stond voor een schuifpartij waar werkelijk geen einde aan leek te komen. Ik zou zelfs zweren dat ik sommige kinderen die het aandurfden de Grote Plas over te steken, zeker 2 maanden niet meer heb teruggezien op die beruchte speelkoer van het Zusters Maricolen Instituut.

Uit angst om voor eeuwig en altijd met je gat aan de grond vast te kleven, werd ook de keiharde sport that was knikkeren een tijdje op de achtergrond geschoven en dat verliep niet ongemerkt. De kinderen gedroegen zich altijd net dat ietsje vriendelijker tegenover elkaar en er werd al eens een groen MIK-yoghurtje of chocomelkske gedeeld wat resulteerde in menig nieuwe vriendschappen en volgekladde poëzie’s.

Naast het feit dat we na de speeltijd onze besneeuwde Kickers (in mijn geval Kuckers of Mickers) mochten omruilen voor lekker warme sletsen (=pantoffels, y’all), was er iets dat onze harten nog meer deed veranderen in een hoopje gesmolten ingewand. Een week voor Sinterklaas zijn jaarlijkse intrede maakte, schalden er namelijk elke ochtend wondermooie Sinterklaasliedjes door de schoolluidsprekers waardoor iedereen naarstig iemands hand vastgreep en de ganse lagere schoolbevolking samensmolt in 1 grote menselijke draaicirkel die pas uiteenbrokkelde toen onze Swatchuurwerken (Swotch/Kwatch) aangaven dat het tijd was voor WO. Solidariteit & gezelligheid vierden hoogtij, en ook de ziekenboeg beleefde hoogdagen want kleine opdonders die tien minuten aan een stuk toertjes draaien, krijgen al eens last van vertigo with a vengeance.

Onlangs zat ik met één van de overlevers van de Grote Plas aan een tafeltje en blikten we heel even terug op die dekselse lagere schooltijd. Niet dat we van die mensen zijn die niets anders doen dan terugblikken op het verleden ofzo, don’t get me wrong, maar iedereen heeft recht op zijn uurtje hardcore nostalgia, vind ik. Er was ons vooral 1 bijzonder liedje van de beruchte Sinterklaascassette bijgebleven dat we samen zo goed als we konden, trachtten te reconstrueren. We lachten er nog eens om, nipten van onze jenever, mijmerden in gedachten verder hoe veilig en gezellig alles vroeger leek en praatten verder over hogescholen, lieven, exen en rijbewijzen.

Gisteren kreeg ik het desbetreffende liedje te horen op Studio Brussel tijdens, jawel, Brussel Midi met Tomas De Soete. Het blijkt namelijk dat niemand anders dan Bart Peeters verantwoordelijk is voor mijn grootste ‘ik wil terug veel te grote appelblauwzeegroene vesten dragen en niet bang zijn dat iemand Trinny & Susannah op me afstuurt’- gevoel en dat zou ik best wel graag eventjes met jullie willen delen.

Laten we allen elkaars hand grijpen en toertjes draaien tot het eindigt in een gigantisch barffestijn, shall we?