With the strength to carry on.
Ik trok mijn broekspijpen omhoog om wat zonlicht op te vangen onder het motto ‘It’s a day for catching tahahan..’ tot ik in mijn linkerooghoek iets zag bewegen.
‘Eeek, het is een vliegje! Get it out, get it out!’
Neen, I kid I kid. En toch zag ik vanuit mijn ooghoek iets bewegen en draaide ik heel enthousiast mijn hoofd richting “˜rumour’.
Een vlinder! Zo eentje van de soort die, moest hij over genoeg kracht en hersenen beschikken op het raam zou bonken en luidkeels zou tieren : “˜Laat mij hieruuiiit! Hier zijn geen bloemen! Ik wil niet sterven in een klaslokaal dat naar fixeermiddel ruikt!’ En gelijk had ie!
Eén blik in zijn samengestelde ogen en ik had de boodschap & mijn lot luid en duidelijk begrepen; ik moest en zou die vlinder uit zijn bijzonder netelige situatie bevrijden. Ik kon daar gewoon niet nóg twee uren zitten, met die opgesloten vlinder in mijn vizier en er niets aan doen, en aldus begon mijn brein op volle toeren te draaien. Ik liep naar de deur van het klaslokaal in kwestie en kwam tot de vaststelling dat alles potdicht zat; alsook vensters. En héll, op dat moment was ik zelfs door een ventilatiegat gekropen, if that was what it took. Ik hiéld van de vlinder! De vlinder bevrijden was mijn kismet! De ultieme kans om me te ontdoen van enig bad karma surrounding me.
Na een tijdje kwam ik tot de eenvoudige conclusie dat een sleutel alles was wat ik nodig had, en toonde het toeval me zijn goedgezindheid door het sleutelsecretariaat bemand & bereikbaar te maken.
-”˜Right. Wat ik nu nodig heb, is een geldige reden en een halfbloedpaard om ermee te komen aandraven.’ , zei ik als de eeuwige grapjurk die ik ben, aangezien “˜And the reason is yoooooou..’ meer dan wellicht niet pakken zou.
De dame aan het bureau stond mij vragend aan te kijken en uit mijn mond onsnapten de woorden:
-”˜Jach.. ik zou graag de sleutel van lokaal X hebben, als dat kan.’
-”˜En waarom als ik vragen mag?’
-”˜Omdat ik een vlinder wil vangen..
Neen, omdat ik mijn map met schetsen kwijt ben en die wellicht daar laten liggen heb toen ik mijn ingangsexamen deed.’
De leugen bewees zijn efficiëntie en toen ik de sleutel in het deurgat liet glijden, voelde ik me op dat eigenste moment alsof ik mezelf een dikke vétte tong zou kunnen draaien. Ik kwam binnen, zag de vlinder op dezelfde plaats zitten en ging koortsachtig op zoek naar een potje & een papiertje. (ik heb namelijk al tons of ervaring wanneer het erop aankomt insecten te vangen en hence weet ik hoe het eraan toegaat in die business) Tot mijn blijdschap, protesteerde vlinder geenszins en kon ik voor het eerst in lange tijd terug vrij ademen toen ik hem in de tuin losliet en hij richting kleurrijk bloemetjes fladderde, met dankbaarheid all over his vleugels geschreven.
Goedgezind liep ik al draaiend met de sleutels rond mijn wijsvinger terug richting secretariaat, smeet ik de behulpzame vrouw the wink and the gun toe en blies ik op de sleutels al koelde ik mijn pas afgevuurd geweer af.
Ik was een heldin en dat voelde goed, ow yes it did.
on January 22nd, 2006 at 9:57 pm
Ik had dus beter de andere kant uitgekeken Eerst de duiven, nu vlinders… Als je ooit een verhaal over mieren vertelt, begin ik gewoon te blèten.
on January 23rd, 2006 at 9:09 am
Nog maar eens een super tekstje zeg. Respect, madame butterfly!
on January 23rd, 2006 at 10:22 pm
*pink met een breedgeschilderde glimlach op het gezicht een traantje van ontroering weg*
de ridsters op het witte paard (white lightning was de naam van de koets nietwaar?)… ze bestaan dus toch
*keelt hoera*
on January 24th, 2006 at 2:17 am
Wil jij Michel Vandenbossche als stalker ofzo?