The kurazy chick on crack.
Bij wijze van een first date, zoals men dat in de Amerikaans volksmonds pleegt te noemen, naar een muziekkwis gaan en de avond beëindigen met bloeddoorlopen ogen, een schorre stem en een plastic 80’s UFO als beloning.
Ik wist het al langer van mezelf, maar gisteren kwam het niet alleen aan de oppervlakte drijven, het spoot er friggin’ keihard door op het exacte moment dat ik het niet kon laten om aan de ploeg naast ons mee te delen dat hun raad-de-persoon-op-de-foto-ronde gene ved’n was. Ik was tijdens de pauze nämlich op hun blad gaan kijken en zag tot mijn afgrijzen de naam John Lennon bij de foto van Paul McCartney staan waarbij mijn bakkes zijn weg naar de grond zocht en vond. No man in that group was going to be my hubbie-to-be, dat was understood. Ookal was die ene krullebol wel yummy, maar ik wijk af en vind tegenwoordig alles dat way back in the twenties rechtmatig een broek aantrekken mocht snel, dus never mindy.
Bij deze sluit ik dan ook Blokken, Rad Van Fortuin en alles wat te maken heeft met knoppen indrukken wanneer je’t antwoord weet, helemaal over en uit. Ik heb geen zin om in het ABC van de VRT de rol van de vallende Sinterklaas over te nemen, begeleid door de woorden ‘En beste kijkers, geen ABC van de VRT zonder de kuraaaazy chick on crack’, no sirree Bob, geen zin at all. [over Bob gesproken; ik heb gefaald Hurricane te herkennen en ging bijgevolg gisteren bijna dood op mijn stoel, jongens.. ]
Bellem- Getuigen beweren dat haar hoofd op barsten stond en het slachtoffer stuiptrekkingen vertoonde terwijl ze zich regelmatig onzacht voor het hoofd sloeg. “Nee, het was inderdaad niet mooi om aan te zien.” “Ze zag eruit alsof ze aan de crack zat.”
on February 5th, 2006 at 5:58 pm
Cool filmpje, proficiat met je flashy retro-kapsel!
on February 6th, 2006 at 9:53 am
Muziekkwissen! I love them! Feit is wel dat ik meestal met dergelijke freaks meetjaffel, waardoor mijn inbreng beperkt wordt tot ‘om drank gaan’. Al moet ik zeggen dat ik in één iets een crack ben: in het supersnel herkennen van nummers. Geef me een fractie van het begin van een song en ik zeg je wat het is. Allez, meestal toch. Jammer genoeg laten de organisatoren het dan altijd vijftien seconden horen, waardoor iederéén het op den duur begint te raden. En ik dan maar mijn kas zitten opfretten en denken van ’stop die muziek! stop hem dan toch! stohoooop!’
Ja, soms loop ik ook te hard van stapel, ik begrijp je ergernis.