Ik was op zoek naar een postzegel.

“Een wat, Bert?”
Een postzegel, om te implementeren in mijn nieuwe blog.
“Nieuwe blog? Vertel Bert, vertél!”
Ja. Nieuw. Binnenkort, maar hush now.

Ik was dus op zoek naar een postzegel en in teken daarvan dook ik in mijn brieven-, kaarten- en enveloppenarchief dat al jaren gepreserveerd wordt in ronde Tweety-koekendozen en rechthoekige postpacs die allemaal net iéts te klein zijn. Op die manier ben ik minder geneigd om regelmatig de spreekwoordelijke schuiven van de briefnostalgie open te trekken ; als ik dat wel doe is de brievenchaos na een tijdje niet meer te overzien en liggen de schrijfsels bijgevolg een paar dagen over gans mijn kamer verspreid alsof de postbode na een nachtje stappen de ziel uit zijn postzak gebarfd heeft, en ik heb dat niet graag. Meestal rond ik die leesrondes ook af met honderdduizend ideeën om die mensen van weleer terug op te zoeken en ze te verenigen, om vervolgens te beseffen dat niemand er wellicht één shizzle om geeft en mezelf af te vragen wat ik in hémelsnaam misdaan heb om dezer dagen zo weinig verjaardagskaartjes te krijgen. Nie el dan tristesse vloeit daaruit.

Maar ik had dus een postzegel nodig en soon bevond ik me alweer temidden van een fort gebouwd uit wit papier en moest ik lachen toen bleek dat mijn toenmalige velovriendin mijn verjaardagskaartjes elk jaar voorzag van ‘Allez, hopelijk vallen we nie te veel en ligt het niet te glad dit jaar..’ of eindigde/begon met de klassieker ‘ik weet niet meer wat te schrijven/ik heb geen inspiratie’. Soms vraag ik mij af waarover die gesprekken met mijn vriendinnen dan eigenlijk in gódsnaam gingen, maar blijkbaar was het genoeg om elkaar wel graag te zien en samen te giechelen tegen de muren op. Maar nu. Hoe zit dat nu allemaal?

Naar welke muziek luisteren ze? Waar liggen hun interesses? Wat hebben ze gestudeerd? Wat doen ze als werk? Wat doen ze in hun weekends? Zijn ze nog allemaal hetero en wie is er single en wie niet? Wie denkt er nog eens aan die goeie oude ishku en vecht met de innerlijke drang om haar nog eens een dikke vette verjaardagskaart te sturen lik in 1997?

Bij deze, google: [skipable]
Lieselot De Kee; ik heb het u nooit vergeven dat ge mijn sneeuwschudding van de Zoo hebt laten vallen en er bijgevolg op het einde van de dag geen water meer in zat. Isabelle Dehaene; kunde gij nog in de spiegel kijken wetend dat ge in de toetsen van juffrouw Cornelis gekeken hebt en het nooit hebt durven toegeven? Juffrouw Cornelis; ‘t was Isabelle Dehaene. Inge Ghijselinck; weet ge nog hoe rook met nootjes rieken?. Sofie Corijn, Barbara Carton, Isabelle Dierick, Stephanie Gesquière, Veronique Van Den Broecke; waarom die vetplant voor mijn 14de verjaardag? Anne-Sofie Beckx; ik was schui van u. Ellen Tack, ook van u, ja. Astrid en Lies Dhaenens; ik vond jullie Oilily kleren stom, maar dat zeg ik uit jaloezie. Karen Peirens; het spijt me dat we een paar maanden gebaarden alsof we u nie zagen en ons wegstaken onder ons vest. Kimberley Claeys en Kathy Vervaet; ik heb er altijd van genoten toen jullie deden alsof ge paarden waart en rond de speelkoer in galop liep en hinnikte voor dood. Inge Gevaert; gij waart een wijze maar ge klapte wel mee veel speeksel gelijk. Greet Van Haver; ‘t schijnt da ge in een restaurant in Oostende werkt, jonk? Natasha Van Acker, indertijd vonden Marie en ik het echt wijs om de ganse speelkoer mee uw naam te bekladden. Marie is intussen al 3 jaar dood. Annelies Van Hyfte; ik heb nog steeds uw roze slijperkonijn dat iedereen gekregen heeft op 30 november. Sonja Vertriest; proficiat mee uwen kleinen. Stephanie Cnockaert; waar zij gij naartoe?

De brieven liggen verspreid, de dozen staan open en ik vraag mij af waarom ik maar 3 verjaardagskaartjes meer krijg.