Mijn ganse leven ben ik altijd tiny geweest. (tiny as in tenger, niet as in Tiny van de boekskes, want dàt zou nogal een bekentenis zijn; “Ja, ik was het model van de Tiny-boekskes..” I mean, WOW!) “Nen moa’re grepscheider”, noemt mijn moeder zoiets. Waarschijnlijk lag dat aan het feit dat ik altijd een heel kieskeurige eter was die bij het beoordelen van de meeste warme maaltijden haar neus optrok omdat:

1. Er vuile onidentifieerbare brokken in soep/yoghurt dreven.

2. Er vieze groenten zoals daar zijn witlof, spruiten, bonen (met draads *steekt vinger in keel*), bloemkool en andere gezonde vadsigheden op het bord lagen.

3. Ik reeds de ganse dag chips voor dood gefret had, spekken en koeken binnengesmeten had alsof mijn leven er vanaf hing en Cocafanta (ja, u raadt het wel) had gedronken al had ik er zopas 40 jaar in recreatiepark Brielmeersen ronddolen opzitten.

En pas op, ik kwam daar dus werkelijk heel gemakkelijk mee weg, hé. Zeker als je bedenkt dat mijn broer & zuster vroeger in een donkere kelder moesten gaan zitten wanneer ze hun borden niet leegaten of nen extra schep bijkregen als ze iets weigerden op te eten. Toen ìk eindelijk oud genoeg was om vast voedsel te verteren, verhuisden we helaas naar een huis zonder kelder waardoor ik tot op heden geen discipline whatsoever ken. That’s right; I dó blame lack of basement!

En vandaag is dat dus ééns zo erg. Niet alleen heb ik geen hoger diploma *werpt kwade blik richting kelder*, maar ik lijk dat dieet van binge eating niet meer te kunnen poelen, godverdomme. Op mijn schouders tors ik namelijk een ballon in de vorm van een hoofd die minstens 3/5 van mijn lichaamsgewicht lijkt in te nemen. De terechte vraag ‘Hoe kan dat nou?’ kan ik beantwoorden in twee delen:

1. Afgezien van het feit dat ik geregeld voor de spiegel de dansjes van de Pussycat Dolls (ja.) probeer te imiteren, steek ik geen poot meer uit. Of het zou die van mijn hond zijn. In de context van “Midas, wie ziede’t lieeefst?” waarop ik zijn poot in mijn hand neem en naar mezelf wijs.

2. Ik eet alles. Geen identificeerbare brok noch vieze groente is mij dezer dagen teveel en mijn bord is àltijd leeg. En uitgelekt als’t goede saus is. En soms ga ik zelfs de restjes in de pan met mijn vork te lijf als ik nog niet genoeg heb. En soms denk ik eraan mijn ouders te vermoorden opdat ik hun porties zou kunnen opeten.. (I kid, I kid. Or don’t I?)

Het gevoel ‘misselijkheid’ of ‘voldaanheid?’ ken ik niet meer. “Héh?”, gaat het als die begrippen mij voorgeschoteld worden. Of “Is daar saus bij?” Het is zelfs zo ver gekomen dat ik mijn maag ervan verdenk ruimte van mijn lever, alvleesklier en dikke darm af te ranselen. “Uw ruimte of ik maak u het leven zuur!”, zou hij dan zeggen en ondertussen met een half verteerde friet in hun ruggen porren.

Hanyway, ik heb deze week 2 dagen het sneukelen gelaten, maar toen ik op dag 3 nog steeds geen extra kin kwijt was, heb ik mij halsoverkop gestort in de zonde van witte paaseitjes, en bij mezelf gezworen nooit meer lekkers te laten liggen. Je leeft maar 1 keer niewaar, maar als het zo niet is dan ben ik ferm gekloot natuurlijk.

Dus bij deze staan de comments officieel open om mij van mijn dikke todde af te helpen. En dat allemaal op mijn nieuwe blog! C’est fab, quoi?