Enkele minuten later begon zijn milt lichtjes op te spelen en ook de zon deed hem meer kwaad dan goed. Hij ademde zwaar, maar merkte dat de meesten rondom hem hetzelfde lot ondergingen en dat sterkte zijn innerlijke geest. Dat, en het feit dat de tafel met kartonnen Cola-bekertjes eindelijk in het vizier kwam. “H-eindelijk, h-drinken.”, hijgde hij en in de vlucht graaide hij een bekertje mee waarvan de inhoud meteen richting keelgat verdween. “Nui kom ‘k ik er wel! Nui ben’k gered! Ik zal misschien nie den eerst’n lop’n, maar ik zal het verdomme afmak’n!”, beweerde hij vastberaden.

Het vocht stilde Jean-Marc’s dorst, maar zijn zucht van voldoening werd enigszins verstoord door een nabij holklinkend licht gezoem. Drie seconden denkwerk later, sloeg Jean-Marc verschrikt zijn hand voor zijn mond om tussen zijn vingers een zelfvoldane wesp terug de vrije wereld in te zien vliegen. Nog voor hij zijn vloek kon afmaken, ervaarde Jean-Marc een overweldigend gevoel van warmte in zijn bovenlip, en zijn tastzin maakte hem duidelijk dat het niet enkel bij die sensatie zou blijven. Zijn mond ging Elvis achterna, en de rechterkant van zijn gezicht wou beslist niet achterblijven. Hij ging nogmaals met zijn vingers over zijn gezicht en snikte ten einde raad: “Allez jons, wat es dadier toch?”

Zijn gemoed fluisterde hem toe op te geven en een liefdevolle schouder op te zoeken. En ook een Dafalgan of vijftien als het even kon, maar de verschrikte gezichten van het achteruitdeinende publiek lieten hem weten dat hij voor raad & troost aan het verkeerde adres was.

“Mireille!”, riep hij in afgetuigde Rocky Balboa-stijl, maar de zalvende woorden “˜ge komt er gij wel!’ waar hij op dat moment zo hevig naar hunkerde, kwamen helaas niet. Hij was ten einde raad. “Waarom ik, en nie een a-ha-hander?”, vroeg hij zich geheel terecht en lichtjes stotterend af. Met gierende banden vertrok alle hoop in zijn lichaam naar betere oorden en moedeloos wrong zijn gezicht zich in een pijnlijke grimas. Zijn onderlip begon lichtjes te trillen en nooit had hij zich leger gevoeld. In zichzelf vervloekte hij de dag dat hij dat papiertje “˜marathon’ ooit gevonden had en deelde dat gevoel met de wereld door “In d’helle!” te kelen, waarbij zich wat schuim rond zijn mond vormde.

“In d’heeeeeeeeellleeee!”, schreeuwde hij nogmaals naar de toeschouwers die ontsteld achteruit sprongen en daarbij een erehaag vormden die hem rechtstreeks leidden naar een weg die niet tot het parcours hoorde. Hij riep nog een laatste keer “In d’hellllleeeeeuuuh” waarop hij Mireille’s verschrikte gezicht in het ontstoken oog kreeg en vervolgens over de motorkap van zijn eigen wagen rolde.

“Drie weken lagt “˜ie gekluisterd aan een ziekenhuisbedde, als’t ie eindelijk were naar huis most. Vele zeit’ie wel nie meer, en lopen deed’ie nog minder.”, getuigde een 73-jarige Mireille, toen ik haar vorige week in het kader van een artikel over het ontstaan van het spreekwoord “˜kommer en kwel’ opzocht. “Maar anders es ie nog goe, ze, voor zijn 75 jaar.” Ik knikte vriendelijk en keek naar Jean-Marc die met zijn gelukszweetband rond zijn kalende kruin in de zetel heen en weer zat te wiegen. “‘k Kommer ik wel”, hoorde ik hem zachtjes fluisteren. “‘k Kommer ik wel.”

“Ahja, en azu es’t allemaal begonnen hé, madam. Kommer en kwel werd een begrip, en mijne veint nie.”