Dit verhaal gaat over twee dode mussen.
Mijn hert brak vandaag gedeeltelijk toen mijn zus & ik haar plankier opliepen en we twee musjes naast elkaar zagen liggen. Het één, een mannetje, redelijk dood, en het ander, een meisje, hevig hijgend (misplaced erections, be gone!), nadat ze beiden waarschijnlijk slechts enkele minuten voordien tegen de ruit gevlogen waren. Ik nam het meisjesmusje in de hand en we hoopten beiden dat het maar in shocktoestand zou verkeren en bijgevolg 5 minuutjes later terug al fluitend door de hemel zou klieven.
Zus & mezelf zagen het helemaal zitten toen het beestje wat trager begon te ademen en wat fanatieker heen & weer begon te schudden met zijn kopje, maar toen mijn vet in practice me wees op het bloed dat uit het vogelbekje sijpelde, lieten we enkele minuten later, begeleid door een lage klokslag, met z’n drieën ons hoofd hangen. Ik zou mezelf niet zijn moest ik niet verder denken aan het eventueel fictieve nest mussejongen dat ze daarbij achterlaten, en die arme bloedjes bijgevolg één voor één sterven zullen nadat ze de ziel uit hun lijfjes zullen uistsjiept hebben, al roepend om hun mama of papa.
Intriest, word ik daarvan. Van eens gezonde, viriele, maar plotsklaps dode vogeltjes en hun al dan niet bestaande jongen. Zo triest dat ik wil wedden dat zelfs mijn GSM zou meehuilen, moest ik hem de kans geven.
Hanyhoo, ookal was het maar een musvogel, toch deed het me waarlijk wat om dichtbij haar doodstrijd mee te maken. Ze was echt zwaar tegen haar goesting aan het sterven en ik vond het hartbrekend dat ik helemaal niks voor haar kon doen. “Ge zijt nie alleen, jonk.”, zei ik nog tegen haar, maar ik denk niet dat ze er veel aan had.
1. Mussen begrijpen geen mensentaal.
2. Ze was aan het sterven, so she didn’t give a toss, did she?
3. Volgens mij kunnen mussen zelfs niet eens denken.
En toch was het triest.
Mijn zus groef de put, ik gaf ze beiden een tsjeetsjewoatsje en legde ze bij wijze van nadoodse moral support dicht bij malkander. Daar stonden we dan, al bleitend naast elkaar naar de grond te kijken, naar An & Jan Mus, ik en mijn zus. Ik waste mijn handen en depte daarbij mijn natte wangen deels droog en vertrok met rooie ogen terug huiswaarts. Maar ik heb dan ook een beetje hooikoorts enal.
Needless to say dat het mopje: “Kijk, een dood vogeltje!” hélemaal afgedaan heeft bij mij. Toch zeker voor een dag of 3. Dan kan je het misschien weer zachtjes implementeren.
on June 7th, 2006 at 9:35 pm
Dit zal waarschijnlijk een redelijk achterlijke vraag zijn in het bijzijn van een ornitoloog, maar hoe zie je het verschil tussen een mannetjes en een meisjesmus?
Dergelijke intrieste verhalen zijn niet aan mij besteed, want ik sta erom bekend om ’s nachts in mijn bedde te janken om dode vogels of konijnen die tijdens de dag mijn autostrade hebben gekruist. (n)
on June 7th, 2006 at 11:20 pm
Een mannetje heeft een grijze kop, vrouwtjes zien ook bruiner.
on June 8th, 2006 at 7:39 am
Is Conny hen al komen bezoeken?
on June 8th, 2006 at 8:19 am
Het was weer een zwart weekend voor vogelend Vlaanderen: zaterdag de ruiten gewassen en een uur later was er al een pertetotale van een lijster.
on June 8th, 2006 at 11:46 am
tis bruin en als je er op trapt ziet het rood?
…
een vrouwelijke mus!
on June 8th, 2006 at 12:48 pm
Dat levert vast en zeker Google-results op. Een meisje, hevig hijgend.
on June 8th, 2006 at 2:24 pm
zeker aagezien het om vogelen gaat…
on June 8th, 2006 at 3:09 pm
Dat treft.
Ik heb vannuchtink om vijf voor zes een welgezinde merel (zo zag ie er toch uit, helemaal klaar voor een nieuwe, zonnige dag (f)) voor de laatste keer zijn vleugels zien uitslaan, alvorens hij het pad kruiste van een definitely speeding hoopje testosteron, dat het twee seconden daarvoor nodig vond om mij in te halen. Ik zag dat ie der nie voorbij ging zijn, en toen ja, zag ik hem terugkaatsen en op de grond kletsen. Ik moest ook aan zoon en dochter merel peizen. En bleiten. Uiteraard.
Wij zijn te goed voor deze wereld, jonk…
on June 8th, 2006 at 5:21 pm
Maar misschien leefde hij nog!
on June 9th, 2006 at 8:09 am
Naaah. Door dat prompte bleiten lette ze er niet op dat ze het beest zelf nog eens heeft overreden