Vrijdagochtend rond zeven uur werd ik wakkergedaverd. Daver, daver, deed mijn huis en ik werd wakker. “What’s going ohooon?” zou Marvin Gaye vast inzetten, maar ik niet. Daarvoor zijn twee redenen; ’s ochtends vroeg zingen vind ik namelijk allesbehalve koosjer én ik wist maar al te goed wat er gaande was. Onze straat wordt namelijk al een dikke week onder handen genomen door stoere venten met gevaarlijke tatoeages waarvan de kleuren onherroepelijk lijken te verdrinken in een zee van zongebruinde huid. En maar graven en maar boren, die venten. En niemand die zegt dat ze dat niet mogen doen. Ik steek het op de kracht van de gevaarlijke blik die ze ongetwijfeld elke avond à la Snellen Eddy in het bijzijn van hun vrouwen voor de spiegel inoefenen. Niet dat ik genieten kan van een Snellen Eddy-sketch, laat dat klaar ende duidelijk zijn.

Maar echt, het lijkt wel alsof Pimp My Crib in Deinze is neergestreken en er alles aan doet om mijn huis om te toveren in een versterkte burcht, met grachten and the works. Welja; the works minus ophaalbrug, wat ervoor zorgt dat ons hof enkel te voet of door middel van lianen bereikbaar is. En bij gebrek aan stevige lianen is het dezer dagen met zuinige prinsessenpasjes te doen. En alle geburen bezorgd in hun hals wrijven terwijl ze met ogen vol angst van hun oprit naar elkaar kijken, en mijn moeder maar klagen over onze onvrijwillige ballingschap die ervoor zorgt dat onze auto’s zowel overdag als ’s nachts op onbewaakt terrein moeten geparkeerd staan.

En toen kwam ik *hump* Kimberly Jennings. Om één of andere reden wordt mijn brein op zo’n momenten extra gestimuleerd en kijk ik met gulzige ogen naar de diepe putten die groot genoeg zijn om een paar olifanten rechtstaand in te begraven. Als uw dier dood is, en ge ziet het niet zitten om “˜t mee te geven aan het vilbeluik, “˜t is de moment, gast’n!

Mààr. Het wijste van alles is dat de vroegere straat eveneens blootgelegd is en de Goonie in mij vindt dat, zoals reeds vermeld in het begin van deze zin, bijzonder leuk. Kleine in elkaar passende kasseisteentjes in een soortement boog vormen wat onze eerste echte officiële straat moet geweest zijn. De straat waar mensen die nu allang dood zijn, bloedprocessies gehouden hebben of ’s nachts leutig dronken arm in arm al zingend naar huis strompelden, of met paard en kar melkflessen aan de man brachten, en allemaal met hun eigen verhaal. Onwijs gaaf en fascinerend vind ik dat.

Het is het gevoel dat enkel opflakkert wanneer het nieuws bericht dat één of andere boer een nog werkende obus in zijn moestuintje gevonden heeft, of wanneer ik foto’s onder ogen krijg van in hun slaap verraste versteende Pompei-bewoners. Vétgaaf.

“Zeg, ebde nog geen belangrijke archeologische vondst gedaan?”, vroeg ik eergisteren aan de oudste van de hoop stoere bonken met tatoeages. “Neem, juffrouwke. Neem.”, wist hij mij al glimlachend te melden alsof hij leek te vragen of ik nog wat melk bij zijn peperkoeken hart wou.
Bij deze een keihard lesje in vooroordelen én archeologie in één. Top thàt, Samson & Gert!