Sympathy for the dopper.
Ooit was er een tijd wanneer je hipheidsgraad evenredig steeg met het aantal harde kleine kaartjes die je in je velcroportefeuille zitten had. Let wel, de meeste van die kaarten waren even authentiek als Bukkemberghs-shirts of een Snocker-bar en niemand liet dan ook verbaasd zijn knikkers op de grond vallen wanneer een 11-jarige een kartonnen VISA uit zijn Kiplingmouw schudde. Doen alsof je volwassen was, was compleet in. Kaarten tussen de spaken van je wielen steken om bij blinden de illusie te wekken alsof je een stalen ros tussen je benen had, was thé shits. Doen alsof je fietssleutels die van je auto waren, was nog beter!
Hanyway, tien jaar later zijn mijn fietssleutels vervangen door een échte set klingelende carkeys en is mijn portefeuille zowat 7 harde kaarten rijker en twee velcrobanden armer. Enter het “echte” leven. Een leven van vader & moeder betalen om in je ouderlijke huis te mogen blijven wonen, een leven waarin de mensen van de VDAB/interimkantoren je aanspreken met je voornaam en een leven waarin ik belastingen moet betalen om op de openbare weg te mogen rijden. Ik hou me alvast koortsachtig bezig met het uitstippelen van een route bestaand uit eirdeboantjes en hobbelpaden, en de fiscale aftrekbaarheid van paarden, dat spreekt.
The thing is: sinds ik student af ben, moet ik mij in allerlei instanties inschrijven, en de helft van de tijd weet ik langs geen kanten, zijden of hoeken waarom of hoe. De andere helft gebruik ik om aan mijn ouders te vragen waar ik zo nog overal met mijn rijksregisternummer heen moet zeulen om legaal te zijn. Volgens Het Grote ‘RAAD JE INSTANTIE’- Wiel, was het ditmaal de beurt aan een vakbond.
God wéét waar een vakbond zich mee bezighoudt en bij welke soort ik het best thuishoor, maar hij lijkt het liever voor zichzelf te houden, de egoïstische smeerlap. Bijgevolg zat ik deze ochtend in de wachtzaal van de ACLVB omdat ik er toevallig passeerde en ik een gigantische ‘BEN JE WERKLOOS?!’-poster op hun ramen zag kleven. God lifts us up where we belong, right? Na tien minuten wachten terwijl een klant uitgebreid zijn verhaal deed over zijn vakantie in Bretagne, werd ik eindelijk binnengeroepen en dacht ik bij mezelf:
“Tiens, ben ik feirlijk liberaal? Volgens mij zijn wij thuis nie liberaal. Volgens mij zijn wij christelijk. Ofzo. Wat is het verschil? Moet ik knielen tot God bij het betreden van het gebouw van de christelijke vakbond? Voeten wassen? Mijn handen in een doopvont dompelen? Oh God, is de [bont mezon] een vakbond? Ben ik dan al ingeschreven en moet ik daar dan heen?”
Lichtjes panikerend vroeg ik aan de liberale mevrouw om alle vakbonden in een straal van 2 km op te noemen, en waar de ACLVB geen enkel belletje deed rinkelen, deed de ACV dat wel. Na het volgen van de mij vriendelijk aangeboden wegbeschrijving, werd het vertrouwde groen weerspiegeld op de motorkap van mijn witte bolide en ik wist dat ik goed zat, verdomme. Althans, tot de eerste vraag.
“Zijde gij ingeschreven, meiske?”
“Kweetet feirlijk nie.” (daarmee een gréat first impression makend)
“En uw wachttijd is afgelopen?”
“Normaal wel ja.” (but what do I really know, right?)
“Hier staat dat ge maar de 16de augustus van 2006 in de VDAB zijt ingeschreven. (VDAB = 1/2 silly wankers) Maar da zal wel een foutje zijn. We zullen u maar keer inschrijven, hé?”
En zo geschiedde.
Ik graaide bij het weggaan een shitload aan folders mee in de hoop het volwassendom enigszins te ontcijferen en liet het groen voor wat het was met mijn eerste stempelkaart brandend in mijn hand. Ik ben officieel een vuile leecher die jullie geld afneemt. Pleased to meet you, I hang my head in shame.
.
.
.
on June 22nd, 2006 at 12:55 pm
Als het een troost kan zijn: ik begrijp er ook compleet niks van.
Ik ben deze week nog naar de vakbond geweest en ik word er altijd behandeld als een dom kalf omdat ik niet weet wat een C91 is en omdat ik het in 2003 niet spontaan heb ingeleverd zoals van mij verwacht werd.
Nooit ben ik in orde, nooit snap ik er iets van en altijd ben ik de dupe van al die administratieve dingen. Hetzelfde voor de ziekenbond, mijn belastingaangiftes en het sociaal secretariaat en al. Ik word er agressief van, en ik vraag me altijd af waarom we op school niet leerden wat een C91 is in plaats van welke eiers een koolmeesje legt. :aah:
on June 22nd, 2006 at 1:36 pm
16 augustus 2006?
jij bent in de toekomst ingeschreven??
straffe stoten!
on June 22nd, 2006 at 2:03 pm
Ooh ja dit ken ik.De eerste keer dat ik bij de VDAB binnen wandelde werd ik behandeld als een achterlijk rund. “Hoe kan da nu dat ge ni weet dat ge u bij ne vakbond moet inschrijven om geld te krijgen.” Dus ik naar de vakbond alwaar ze al even vriendelijk waren. Vragen stellen druft ge dan ni meer, want dan lijkt ge nog lomper. Ja wete wij hebben daar nooit lessen in gekregen. Da zou op zich nog geen slecht idee zijn. Welke formaliteiten te vervullen na je studies?
on June 22nd, 2006 at 4:00 pm
Ik ben ook net the real life ingestapt en heb mij bijgevolg ook bij al die grijze gebouwen moeten gaan aanmelden. Omdat ik dan nog keer werk in het onderwijs zijn die grijze gebouwen allemaal andere dan de gebouwen waar mijn ouders normaal naartoe moeten gaan en bijgevolg kunnen die brave mensen mij ook geen raad meer geven. Kortom, zijt gerust zelf “ik” begrijp er ook allemaal niets van :p
on June 22nd, 2006 at 4:26 pm
Stempelkaarten is da nog van dezen tijd?
Crap wat staat mij nog allemaal te wachten…
on June 22nd, 2006 at 5:06 pm
Volgende week ben ik zo ongeveer afgestudeerd (hoewel de kans erin zit dat ik het papiertje pas in september ontvang.)
Maar 1 ding weet ik zeker: ik weiger mij aan te sluiten bij een vakbond. Zo een van die principes die ik van mijn vader overgenomen heb.
on June 22nd, 2006 at 7:26 pm
Ik ben daar ook niet bij ingeschreven zulle. En aaaaaaaaaaaaaaal mijn geld staat op één en dezelfde bank. En pensioensparen en heel den utsekluts, alles bij dezelfde bank. Omdat ik één en al chaos ben als het aankomt op administratie. Dus ik leef met u mede, Ishku, ik leef met u mede.
Mocht geld op een rekening geen percentje meer opbrengen, ik steek het direct allemaal in een sokke. En ik kweek mijn eigen groensels in de tuin, die ik dan wissel voor een gevangen paling bij de visboer en wat hompen brood van de molenaar. Those were the days!
on June 22nd, 2006 at 7:26 pm
en bij deze wens ik trouwens terug met freaq aangesproken te worden
on June 23rd, 2006 at 12:36 am
Om alles in orde te krijgen is het inderdaad een hele soep … maar all that free money makes it worth the effort. En als je mij nu wilt excuseren, ik moet gaan slapen, want morgen moet ik uwen dop gaan verdienen.
*denkt mijmerend terug aan those dop-days*
on June 23rd, 2006 at 10:14 am
Het meest deprimerende moet toch wel het bezoek aan de VDAB zijn. Ze sturen je een brief/mail met de vraag om eens langs te gaan en te kijken hoe het staat. Dan zit je daar aan te schuiven tussen mensen die het veel minder menen met die zoektocht naar werk en als het dan jouw beurt is, dan word je behandeld als een kleuter die net zijn darmflora onder controle begint te krijgen. “En je kan ook via onze website zoeken, akoetsjiekoetsjiekoe! Ken je onze website? Ja? We zullen eens kijken, sloebertje.”
Een vork achter hun ooglid en een portie cyanide in hun koffie, graag.
on June 24th, 2006 at 4:38 pm
Het is inderdaad een hutsepot maar dat heeft te maken met de crazy structuur van dit landje. Begeleiding van werkzoekenden is een gewestmaterie, dus moet je bij de VDAB langs, een uitkering krijgen is federaal dus moet je een stempelkaart van de RVA hebben en ook al moet je niet meer gaan doppen, je moet dat ding toch invullen, zoals vroeger als je je centjes wil zien en die krijg je dan via de vakbond of via een andere betalingsinstelling.
En dat rijksregisternummer moet je overal opgeven zodat de verschillende instellingen je gps-gewijs kunnen volgen. Nu heb je een dossier bij de VDAB en de RVA met dat nummer, als je een job vindt, geeft je werkgever dit nummer door aan de RSZ zodat jouw sociale zekerheid wordt geregeld en die instelling verwittigd de VDAB en de RVA dat je aan het werk bent, idem als je arbeidsongeschikt wordt verklaard door de medische dienst.