Ik hou er wel eens van om mezelf te verzorgen. Het is een zin die je eerder uit de gedubde mond van een veertigjarige l’Oréal vrouw zou verwachten, maar ik spreek de absolute waarheid. Bij het binnenstappen van een Kruidvat of Di trek ik veelal meteen door naar de kneedbare zakjes gezichtsmaskers die in alle kleuren en smaken van de regenboog in blinkende plastieken staanders gepresenteerd worden. Soms ga ik ook eerst naar de Kneipp theezakjes, of de DVD’s of de shampooflessen en laat ik de gezichtsmaskers links liggen omdat ze mij eenvoudigweg niet altijd even hard interesseren en dat is mijn goed recht. Ik hoef geen verantwoording af te leggen over waar ik altijd éérst ga als ik een Kruidvat of Di binnenstap, toch?! Iedereen verandert toch wel eens, zeker? Hoe erg zou het tegensteken om je ganse leven ergens binnen te wandelen en meteen naar de gezichtsmaskers door te lopen? Allez ja.

Dus vandaag zag ik mijn kans schoon om mezelf te verzorgen dat het niet meer schoon was. Mijn haar was vettig en rook naar frieten, mijn moeder was voluit aan het raven over haar nieuwe aanpak waarbij ze opgevangen regenwater kookte en gebruikte om haar haren te wassen, en de fluffiness die haar lokken tentoonspreidden telkens ze haar hoofd (zeker express) omdraaide (”Ow, was dat een vogel?” *zwiert haar*), dienden als bewijs dat ze de waarheid sprak.

“Ik ook! Ik ook!”, dacht ik stilletjens bie mezelven, en ik liet een bad vollopen waar de Vesuvius een puntjen aan kon zuigen. Daarna zeulde ik met emmers vol regenwater heen en weer om de ‘gekookte regenwater tactiek’ toe te passen. Het was warm. En mijn gedachten gingen eventjes uit naar die kleine kindertjes in Vitaya-reportages die zodanig verbrand zijn dat ze meer litteken dan vel hebben. “Triestig is dat”, dacht ik. “En ook een beetje vies”, moest ik eerlijkheidshalve bekennen.

Hanyway, op het einde van de behandeling smeerde ik nog wat blubber in een zakje op mijn gezicht, en keek ik meermaals schichtig om me heen. “Waarom?”, vragen jullie? Hm?

PAS OP! WANT HIER KOMT DE POINTE IN DE VORM VAN EEN FOTO!

Ik zou nu kunnen doen alsof ik compleet in de grond zakte van schaamte van zodra deze foto in 2001 ontwikkeld werd en de ronde deed, maar hoe dom zou het dan wel niet zijn om hem bij deze wijze te posten?

Ik zal het jullie zeggen; heel dom.

Nee, voor mij is het de broer-en zusterliefde die het ‘em doet. De broer placeert houdgreep, zus snelt om cheap kodak en ik kijk geërgerd.

Goeie tijden. Slechte tijden. Sunrise. Sunset. *doet new-age dansje*