Gisterenmiddag zat ik op mijn gemak aan mijn loket, dat gebeurt namelijk wel eens meer de laatste tijd, toen de stilte van het Pooowst (kijk hoe schui ze is!)-kantoor opeens verbroken werd door een schel geluid. Het geluid van testosteron en een mankerende vijs of twee.

“Aaaaah K.!”, zeiden ze allemaal in koor en ik draaide me om om te zien wie dat wezen was dat zoveel sympathie toegestraald kreeg. Een jongen die me vervaarlijk veel aan JCHN doet denken, was net in lachen uitgebarsten en klonk alsof hij aan alle vrouwelijke zee-otters wou laten weten dat hij wou dekken en vlug wat.

“Beeeub”, ging de zoemer in mijn hoofd en ik wendde mijn hoofd zoveel mogelijk af opdat hij niet zou opmerken dat hij zich met een ware engel in de kamer bevond. Toen ik de woorden: “En wa vinde van ons nieuwke?” opving, besefte ik echter dat ik er ditmaal niet goedkoop vanaf zou komen.

“Jawaddeee! ‘t Es een schoontje, toch?” Een mens zou denken dat het altijd fijn is om zoiets te horen, maar ik moet jullie teleurstellen; uit de mond van een facteur on acid stoot en spat zo’n uitspraak onvermijdelijk uiteen op mijn muur van rejection. En dan tert ik er nog eens goed op om te maken dat het écht keidood is.

Ik volhardde in het ‘niet achteromkijken principe ookal wordt er volop luid over je gepraat’ tot facteur K. opeens naast mijn hoofd kwam hangen en zei: “Wete gij, hé, da kik elke nieuwkomer traktere op een etentje?” Aangezien die muur waarvan sprake op dat moment zowat tot aan het plafond reikte door die overdosis tentoongespreidde machobabble, antwoordde ik: “‘t Zal nie mee mij zijn.”

“Ah, waarom nie?”

“Omda’k nie wille.” (Een duidelijke boodschap, quoi?)

“Ah, ge zijt een nonneke?”

“Eerder een verstandige.” (Soms weet ik echt niet uit welk deel van mijn brein die woorden opgetrommeld worden.)

Maar het was no good. Voor ik het wist, had hij zijn armen op mijn schouders geplaatst en vroeg hij me of ik geen “massageke” moest hebben. “EEN TOEK OEP AA BAKKES, JOA!”, pleegde ik te zeggen, maar voor ik mijn ongenoegen verbaal kon uiten, werd hij reeds verwittigd door De Collega’s dat hij me moest gerustlaten.

No good still.

“Hoe noemde?”, was zijn volgende vraag en gigàntisch werd mijn ontzetting toen hij me na mijn antwoord wist te zeggen hoe oud mijn broer ongeveer is en wat hij indertijd gestudeerd had. “Ahja awoar, mijn broere en ik en der nog mee op’t schole gezeten!”

“Goodie.”

“Allez, wa scheelt er dan? Zo snakken en bijten.”

“‘k Snakke kik nie.” *bijt zijn spreekwoordelijke kop af*

Gered door de bel van een deur die plots opengaat (die er in feite niet eens is), kuiste hij uiteindelijk zijn schup af, daarbij bijna een 10CC-tje op de conveniently cremekleurige tegels achterlatend en in de verte hoorde ik hem nog zeggen: “Nui komme’k elken dag, ze moat!”

Achteraf openden De Collega’s het gespreksonderwerp ‘facteur K.’

“Trek het ui nie aan ze, meiske, hij flirt mee alles da vrouwelijk es en tussen de 10 en 80 es..”, waarbij ik mijn 2de gecamoufleerde belediging van de week ontvingen mocht.

Maar ik vond het niet eens zo erg eigenlijk. Ik zag het eerder als een geruststelling die enkel groeien zal met elke dag die voorbijgaat zonder die overmatig viriele kèrl aan mijn loket. Dankuwel.