Waar mijn boog gisteravond bijna even zeer gespannen stond als die van Robin Hood himself, kwam ik vandaag quasi huppelend door onze glazen schuifdeur gewandeld. Er zat veer in mijn stap, er zat jazz in mijn matazz, en ik moet bekennen dat de manspersoon die me ooit vergeleek met een dreef daar voor zowat 85% verantwoordelijk voor was. Kansberekening was só on his side vandaag.

Op de één of andere manier slaagde hij erin de knoop die zich in mijn maag dreigde te vormen te ontwarren door woorden zoals ‘positioneren’, ‘regulier’ en ‘triumviraat’ in échte zinnen tegen klanten te gebruiken. Hij deed me zaken relativeren op de manier waarop een six-year old dat zou doen, en de dag vlóóg als het ware voorbij. Al zou hij eerder zeggen dat de tijd aan lichtsnelheid aan ons voorbijsnelde, die ouwe loket-rakker van me! Jaja, hij is me d’r eentje, luitjes. Een uniek stuk. Waarvan ik, fyi, geen wooing of courting whatsoever wens van te ontvangen, laat dat duidelijk zijn.

De overige 25% fijne gevoelens kwamen hiervan:

1. Het ontvangen van mijn Christmas theme-shirt waardoor ik geheid op slag de meest leuke openbaar ambtenaar van België zal worden, voor zover ik dat nog niet ben natuurlijk.

2. Het feit dat mijn middenvinger binnenkort niet meer zal vertellen dat ik daarnet een put in de tuin gegraven heb, of ik onder de naam van Pishku heimelijk de lang verloren zus van PrUe, PiPeR & PhOeBe wens te zijn.

Minder leuk; de hellehaan die bij het regelmatig bespringen van ons kippen één hen serieus verwond heeft, waardoor één of ander insect op een open wonde is komen te zitten, waardoor er opeens dikke maden een schotel rauwe kiekefilet met gretigheid aannamen en de kip, God rest her soul, vanochtend het bijltje heeft moeten neerleggen. En waardoor onze haan meer dan waarschijnlijk een nieuwe thuis zal moeten zoeken in één of ander bos dat vast en zeker na een week of 2 verboden terrein zal zijn voor al die over geen scheenlappen en een paar harde stokken beschikt.

Arme kiep, ze kost zo goed eiers leggen..