The more you suffer..
Ik vond vroeger altijd van mezelf dat ik een onvoorstélbaar makkelijk karakter had. Ik was meegaand & flexibel en uit pure koppigheid een silent-treatment uit mijn mouw schudden was helemaal niets voor mij. Ruzies waren zeldzaam en ondanks de schuldenlast bijna altijd bij de ander lag, was ik geheid de eerste om mijn hand terug uit te steken & een vergevende glimlach aan te bieden. Please, dó note the past tense.
Momenteel vind ik mezelf allesbehalve een aardig persoon eigenlijk. Deep down ben ik best te pruimen hoor, daar niet van, maar soms vertoon ik echt héél rare gedragingen in relaties met mensen die ik graag heb. De soort van mensen die mij niet onberoerd laten en waarmee ik graag iets vertrouwd zou willen opbouwen. Soms valt het bijvoorbeeld al eens voor dat ik er echt van kan genieten dat iemand waar ik iets om geef zich heel erg slecht voelt door mij. Dan laat ik een hele tijd niets van mij horen en laat ik hem of haar zodoende keihard weten dat er een serieuze vlieg tegen de lamp plakt. Als ik dan wéét dat die mens zich dan wel degelijk belabberd voel, voel ik mij goed. Zelfzeker. Met de touwtjes in handen en eindelijk met bewijs dat ik iets beteken voor die persoon. And that ain’t kosher, izzit?
Blijkbaar ben ik geleidelijk aan zo één van die mensen geworden die pas gelukkig is als er iets is om over te zagen of om uren over na te denken en tot de conclusie te komen dat het leven echt wel rottig kan zijn met momenten. Als ik dat met u doe, is dat meestal het teken dat ik best om u geef. En affirmatie zoek. Terwijl ik eerder achter de logiek zou moeten aanzitten.
Een persoonlijkheid kan toch een bijzonder gegeven zijn als ge er eens bij stilstaat eigenlijk.
En het is niet dat het er per sé uitmoest en ik bij deze mijn afwezigheid wil verklaren en laat doorschijnen dat ik net een superemotionele periode heb doorgemaakt. Neen, ik wou vooral eventjes weerleggen dat Zaloezie en ik momenteel allesbehàlve resideren in een houten blokhut met brandende open haard in d’Ardennen of zoiets in die aard. Niet dat ik Zaloezie niet OK vind, neen. Maar hij vindt veel te veel vrouwen de beste, which is bull aangezien ik ondanks mijn ugly defaults nog steeds de wijste ben.
on February 11th, 2007 at 6:05 pm
U niet goed kennen is dan eigenlijk een nadeel?
on February 11th, 2007 at 8:58 pm
heel herkenbaar, nix menselijks is u vreemd, hoor…
“you always hurt the ones you love”
on February 11th, 2007 at 10:54 pm
Tell me about it!
Ook ik ben -als het aankomt op persoonlijke relationships- een ware machtswellusteling. It’s all in the X-chromosome…
on February 12th, 2007 at 12:02 pm
Ik word vermeld op Ishku’s blog! *ruikt de reclame* Zaloezie.be is weldra terug!
Ishku, door omstandigheden was mijn vrouwelijke kennissenkring vier jaar lang beperkt tot mijn moeder en mijn kat. Dit bedroevende feit kan er bij momenten inderdaad tot leiden dat mijn fascinatie voor sommige meisjes overdreven geuit wordt. Ik meen steeds wat ik zeg, maar ik zie de dingen dikwijls beter dan ze in werkelijkheid zijn.
Ik heb gewoon veel liefde zitten die geen uitweg kent.
on February 12th, 2007 at 11:03 pm
the more it shows you really care
right? yeah yeah yeah!
on February 13th, 2007 at 2:27 pm
Maar allez Ishku, wat zijn dat nu voor manieren. Ga je dan morgen op Valentijn bij wijze van romantiek iemand knok-out slaan ipv een kaartje te sturen?
on February 13th, 2007 at 5:24 pm
knock-out, b’doel ik!
on February 14th, 2007 at 10:40 pm
Desondanks nog een euhm rustige Valentijn gewenst… :-p