Snazzy remarks afkomstig uit de monden van volslagen onbekende buttheads betreffende mezelf en mijn hond; they never get old.

Ouw now, wait a minute, this just got in!

*Pauzeert & houdt vinger aan oortje*

They flippin’ do.

Mijn enige vorm van lichaamsbeweging is officieel veranderd is stressoorzaak nummer één, en zeg eens: is dat niet bijna te ironisch om waar te zijn? Het is triestig voor mijn gezondheid, agreed, maar het is voornamelijk triestig omdat mijn eens zo liefdevolle band met der Midas in een oogopslag omslaat in een relaatsie waarin ik hem graag herhaaldelijk de hersenpan wil inslaan. Je weet wel, Midas. De bruine hond, about yeiy high, Satan’s hellhound.

En alsof hij wéét dat ik hem op zo’n momenten vraiment wil verwonden, wendt hij ééns zo hard zijn paardenkracht aan om toch maar niet in mijn bereik te geraken. De nageltjes van zijn voorpoten geven vonkjes terwijl ze hopeloos over het beton schrapen, zijn lichaam bijna plat op de grond alsof hij Massisgewijs een locomotief achter zich aan sleept en ik die mij een weg door het leven vloek, al kijvend met mijn arm zwaaiend: “Hier ga ik over bloggen, teringhond!“.

Zoals jullie kunnen begrijpen, geraken we op die manier helemaal nergens, blijf ik in die vicieuze cirkel rondwaren alwaar ik al een jaar of drie in rondtoer en kom ik daarenboven nog eens verschrikkelijk onaantrekkelijk over bij allerhande volslagen onbekende buttheads.

“Strange.. I’ve seen this tree before!”, zou Grace Jones zingen, moest ze zich in mijn vicieuze cirkel met bos bevinden, maar dat doet ze helaas niet. En ja, ik weet het, ik heb er al ontelbare keren over geneut, maar het blijft gewoon storen, witte! Ik wil een nieuwe wandelhond, zo eentje dat ik in mijn broekzak kan steken liefst. En blaft wanneer hij pipi moet doen graag. En mijn huiswerk maakt. Niet dat ik er héb, maar wauw, een hond die huiswerk maakt. Daar kan ik gelijk alleen maar respect voor hebben. En gullie?