Meetje 1.
In de categorie rare momenten:
Zoals jullie al dan niet weten, strekt mijn ouderlijke tuin zich eerder in de lengte uit en loopt die tot aan een weide waar ’s zomers koeien grazen en hun dorst lessen kunnen met een teug Oude Leie-water dat gratis en voor niets langs hun gesplein stroomt. Het is mooi, idyllisch en als je de raunchy vissers die zich verbergen onder hun klakken kan wegdenken, is het een oord van rust waar ik al eens graag durf te vertoeven. Mijn meetje woont twee huizen verder en ook hààr tuin loopt tot diezelfde weide waar trouwens momenteel een bende incest-ganzen de plak zwaaien. En ze blazen “Chianti” als ze zich bedreigd voelen. Of “Clarisse” als je goed genoeg luistert.
Anyhoo, dat meetje is in de 80, en zoals de natuur het wil; komen alle goeie dingen uiteindelijk tot een eind. Alsook haar eens onfeilbare gehoor. Ze is echter niet doof, dus het is nog gepermitteerd om er een grapje over te maken. Maar dat maakt bepaalde momenten echter niet minder raar, though.
Bijvoorbeeld; telkens ik in de tuin mijn zelfgeplante paasboom eens wil uitchecken en zij toevallig haar begonia’s aan een kritische blik aan het onderwerpen is, wuift ze. Waarop ik terugwuif, want dat doet geen zeer en kost geen geld, dus waarom niet, ewaar? Maar dan komt het; dat moment van oversneden spanning wanneer ze in haar hoofd iets lijkt te verzinnen om 20 meter verder naar mij te roepen, en waarop ik dan met een grappige oneliner dien te antwoorden. Meestal verstaat & begrijpt ze hem dan niet, waardoor ik dezelfde zin op dezelfde manier & intonatie nog tweemaal herhaal, om vervolgens al lachend met mijn arm van ‘laat maar zitten’ te zwaaien. En dan houdt ze het maar bij rare sissende geluidjes om de aandacht van mijn hond te trekken instead. Of klakt ze een minuut aan een stuk met haar tong om hem aan het blaffen te brengen.
Ik stam van haar af enal, respahkt daarvoor, maar kweetgelijknie. Als ik later een meetje ben en ik mijn kleinkind toevallig ergens tegenkom, ga ik het houden bij “awkwaaaard” en mijn schup afkuisen, peis ik. And then I wonder: ga ik later ook nog dat onkruid-Engels gebruiken en gaat dat dan niet enorm stom klinken? Grijs haar, beige kleren en content van iemand te zien “Auma Gaad!” roepen wanneer de facteur mijn pensioen aan de deur komt brengen. Hm.
on April 21st, 2007 at 6:19 pm
“En ze blazen “Chianti” als ze zich bedreigd voelen. Of “Clarisse” als je goed genoeg luistert.”
Geniaal.
on April 21st, 2007 at 6:59 pm
Wij hebben ook een zelfgeplantte paasboom. Zalig boomke. Maar hij is wel groot aan het worden.
on April 22nd, 2007 at 9:12 am
dat van dat Engels vroeg ik mij OOK af
maar ik denk, dat kids those days dan weer iets anders gebruiken.
like constant “Chianti” naar elkaar blazen als ze zich bedreigd voelen, ofzo.
on April 22nd, 2007 at 10:10 am
Je zou een grappige oma zijn. Ik vraag me ook dikwijls af hoe onze generatie zal zijn eenmaal ze oud is. En hoe we gekleed zullen zijn. En welke muziek we zullen luisteren.
on April 22nd, 2007 at 3:35 pm
…en wat zullen de ganzen dan blazen?
…zullen er dan nog ganzen zijn…?
mss zingen ze tegen dan “foxy lady” of “little wing”…of “axis bold…”
alst maar gene Marco Borsato is
on April 22nd, 2007 at 7:55 pm
Radio Nostalgie 2057 zendt voortdurend classics uit als Nirvana, Venetian Snares, Snoop Dogg, …
Of anders dit:
http://www.youtube.com/watch?v=TsS811o21-k
(jaja das inderdaad Paul Anka, en da’s evenzeer inderdaad ‘Smells like teen spirit’)
on April 23rd, 2007 at 7:49 am
Oma God zal het dan wel worden, I guess. Mijn meetje is 72 en springt nog over Ardeense bergriviertjes. Allez, niet genre Maas of Samber of zo, maar toch.
on June 5th, 2007 at 4:12 pm
meetjes zullen dan niet meer bestaan, peetjes evenmin: t zullen ho’s en bro’s zijn en dan gaat dat dus helemaal niet raar zijn.
i rest my case.