Primeurjagers, haal jullie harten alvast op (woresdenotto, woresdenotto?!) for as we speak zit ik hier met verse gaatjes in mijn oren voor mijn computer. Gaatjes waarvan ik niet kan geloven dat eerste communicantjes hun oogballen niet uithuilen bij het steken ervan. Kinders zijn zùlken posers. “Neeneen mama, het doet geen pijn!” en zich dan ’s avonds tot op het randje van koorts in slaap huilen. Putting up a tough front and making me look bad, wanneer ik dan achteraf bleek wegdraai en de dichtsbijzijnde stoel moet vastklampen op zoek naar enige stabiliteit in mijn benen. Keep het keer real waar, gasten!

Anyway, bij het schrijven van de alinea hierboven heeft mijn moeder zich intussen op mijn bed neergevlijd en ze ziet er bijna heilig uit, zo badend in het licht van onwetendheid. Ze heeft geen idee, wegens nooit eerder besproken, wat mijn gepiercete oren waarschijnlijk één van mijn meest impulsieve daden maakt die ik ooit al heb ondernomen. Welja, dàt en het keisnel kiezen tussen ofwel de gouden dolfijntjes of zilveren bolletjes als inloop-oorbellen. Tough cookie, that one.

“Moh, ui voadr en ik zijn alletwee op nen vrijdag geboren!”, zegt ze, al bladerend in mijn nagelnieuwe Kroniek van de 20ste eeuw en ze merkt écht niets. Ik kijk naar haar, en zij naar mij, en niéts! “Hm!”, zeg ik daarop, “Hoog tijd om weddenschappen af te sluiten omtrent de uiteindelijke ontdekking dat hun jongste dochter niet langer even onbevlekt is als voordien!”

De geur van geld & wilde goksensatie (ik gok op ‘morgenochtend’) heeft alvast mijn neus bereikt, maar is tóch niet sterk genoeg om de wolk van teleurgestelling helemaal weg te spoelen. Ze wist binnen twee dagen dat ik eens op mijn 17de in een huis 5 kilometer verderop aan een plezante waterpijp gelurkt had. Ze rook het van mij-len-ver toen ik weeraleens een dag schuinsmarcheerde in Gent in plaats van op de schoolbanken te zitten, en hier zit ik nu; op 4 meter van àl haar zintuigen verwijderd en nada. Zou ze mij eigenlijk nog graag zien?

Anyway, dat ze maar allichte reageert eer ik weer al mijn grenzen ga beginnen aftasten en hepatitis B oppik bij het delen van een spuit met mijn beste vriendin on the streets, Bé De Laarster.

KIJK NAAR MIJ, IK BEN MERHO!