Hallo, mijn naam is huismus. Je kent me misschien van bepaalde situaties en plaatsen waar ik als een gek met mijn hielen sta te klikken om wanhopig terug thuis te geraken. Jawel, dat was ik, laatst. Wat ik namelijk nooit geweest ben en wellicht nooit zal worden, is een globetrotter. Sinds jaar en dag sta ik samen met Dorothy op de barricades luidkeels te schallen dat er geen enkele plek zoals thuis is, en dat uitte zich logischerwijs in thuisblijven en enige beweging te beperken tot binnen de radius van Groot-Deinze. En met mijn hielen klikken, maar dat heb ik al gezegd.

Mijn “reisverleden” bestaat uit een weekje bosklas in de lagere school, en pas zéven jaar later bracht de volgende uitstap me samen met alle zesdejaars naar Italië bij wijze van eindejaarstrip. En dat was eigenlijk gewoon maar omdat iedereen ging. Veel van de prachtige architectuur is me niet bijgebleven, doch herinner ik me vaag dat iemand op een discoboot zijn tong in mijn oor gestoken heeft. Je zou voor minder op de plek blijven waar iedereen je naam kent en met zijn tong uit je oor blijft, denk ik dan.

Echter, sinds ik een echte werkmensch ben, is er iets veranderd. Niet alleen met ik más rijker geworden (*steekt hand in borstzak*), maar ook de drang om het huis te verlaten werd groter. Na 65 keer tegen iedereen te hebben verkondigd dat ik keihard ging verhuizen, ben ik een trapje afgedaald in de ladder van de dramatiek en heb ik eenvoudigweg besloten een weekje op reis te gaan. Nu dinsdag. En tegen alle verwachtingen in, buiten de Benelux! En met de Eurostar waarvan de constructie, volgens anonieme bronnen, toch óóit eens zal moeten instorten.

Anyhoo, een jaar geleden was ik reeds een week beginnen hyperventileren bij het uitspreken van la palabra “reis” alleen al, terwijl er zich nu enkel een zenuwachtige opwinding van de goeie soort in mijn buik genesteld heeft. Ookal hebben we zopas ontdekt dat we meer op de trein, taxi en metro zullen zitten dan in het hotel zelf en we bijgevolg vèèul te weinig British Pounds besteld hebben, maar ik kan tenminste 5 dagen aan een stuk Engels praten zonder dat iemand zich eraan storen zal. En eveneens tot mijn grote teleurstelling vaststellen dat meezingen met liedjes veel vlotter gaat dan effectief praten met Engelstalige mensen, die meer van een antwoord verwachten dan een oneliner doorspekt met ‘like’ en beginnend met ‘aumagaad’.

So aumagaad you guys! Are you like.. as excited as I am?!