The things we do for swans..
Remember december 2008?
“Trouwens geen échte kerstsfeer zonder beest in nood: dit jaar ging de Grote Prijs van Dier in Nesten naar een kreupele pimpelmees die ik in een zeldzaam voorkomende gekke bui naar Merelbeke gevoerd heb. Naar het opvangcentrum weliswaar. Niet om ze daar in één of ander duister hoekje zonder lastige getuigen de nek om te draaien ofzo.”
Nu, wat ik toen niét verteld heb, (cause I’m not the one to help and then brag about it, and maybe at the end of the year get rewarded for it), is dat ik me, toen ik er toch was, ook meteen als vrijwilliger heb opgegeven. Wat wil zeggen dat wanneer iemand in de streek van Deinze een dier in nood vindt, maar onmogelijk in Merelbeke kan geraken, ik ten tonele verschijn met mijn auto en de nafte die op mijn rug groeit. Now, the smell is one thing. But the weight! THE WEIGHT!
Vorige week was het dan eindelijk zover: ik werd opgebeld. Caller: opvangcentrum.
“Shiet.”, dacht ik. Ik had al een tweetal nachten geen oog dichtgedaan door een hardnekkige vallink, en het was zo koud buiten enal, dus besloot ik maar te laten bellen. I know, I’m horrible aren’t I? Al een chance dat ik naast een aangeboren brandstoftank ook over een geweten beschik en een zus die me met de terechte opmerking: “Gij zijt ook nogal nen vrijwilliger. Bijspringen wanneer het u uitkomt.” wist te overtuigen toch op z’n minst te informeren wat er gaande was.
“Ergens in de buurt van Vinkt ligt een zwaan in een gracht, en ze beweegt niet veel meer. Er is iemand ter plaatse maar die persoon beschikt niet over de nodige middelen om ze in gevangenschap te nemen.”
“Okay”, I responded. “Tell that person I’ll be right over.”
Nadat ik mijn hoofdband wat had aangespannen, laadde ik mijn koffer met een gigantische kartonnen doos, een oud laken en een paar botten & handschoenen and off I went! Om inderdaad een zwaan in een gracht te vinden, net zoals het opvangcentrum me verteld had. Helaas valt er niets sensationeels te rapen; we just caught the bird en vijf minuutjes later zat ik op de achterbank van een onbekende, de kop van een vervaarlijk uitziende zwaan te ondersteunen, op weg naar een dierenarts. Ik zweer het u: die beesten kunnen nogal een eind vervaarlijk staren. Zeker als ze zich op nog geen 20 centimeter van uw hoofd bevinden. WITH THEIR RAZORSHARP TEETH!
Uiteindelijk bleek er niks te schelen met de zwaan en was ze enkel wat verzwakt, waardoor ik na een heel bizarre rit naar het donkere Merelbeke waar ze diende aan te sterken, mijn actie succesvol kon afronden.
Award? Right.. herrrre.
on February 2nd, 2009 at 8:57 pm
“Now, the smell is one thing. But the weight! THE WEIGHT!”
hahaha! jonk toch
on February 3rd, 2009 at 11:06 am
Ik vind het prachtig dat je dat doet. Zo zijn er niet veel.
on February 3rd, 2009 at 12:41 pm
Waauw zo super nobel jong! Ik ben er zelfs een beetje overdonderd door omdat ikzelf niet veel meer beteken op vrijwilligersvlak… en al zeker niet voor dieren in nood (en dat voor een ex-gaia-lid (noot: toen ze nog niet zo militant waren e, jaren ‘90 wasda).
Ik heb 2 katten die ik liefheb? Telt dat ook?… Nee, echt, pluim op je hoed!
Djolene-beetjestilgewordenenmetschaamroodopdewangen
on February 3rd, 2009 at 3:00 pm
Go slinky go!
on February 3rd, 2009 at 4:11 pm
Amai, schoon! De zwaan zal wel vriendjes willen worden nu
on February 3rd, 2009 at 5:07 pm
brrr. beesten met pluimen, ik betrouw die niet. liever gij dan ik.
on February 4th, 2009 at 12:54 pm
Amai, schoon werk!
Dus als we nog eens een hond in de tuin hebben, twitter ik jou?
on February 4th, 2009 at 4:51 pm
Stefaan
www.deinze.bloggen.be
on February 4th, 2009 at 6:57 pm
Moet nu nie gaan profiteren van mij ook, hé gasten.
on February 4th, 2009 at 9:43 pm
Echt geen schrik gehad dat het beest keet zou beginnen schoppen en je gezicht half zou gaan opeten?
on February 13th, 2009 at 12:52 pm
Je leven is zo…thematisch: vogels vinden in gemeentes met vogels in de naam en ze dan naar vogelopvangcentra brengen. Respect.