Rodaniaaa.
Ik was eerst van plan te beginnen met verkondigen dat de Tour het absolute érgste in mensen naar boven brengt, want màn, wat heb ik me bij het passeren van de publiciteitskaravaan mateloos geërgerd. Vooral aan oude mensen. Ze hebben een stevig pensioen, zeeën van tijd om dat op te doen, maar zien er toch geen graten in om hun paraplupunten te gebruiken om zich van een petje van Skoda te verzekeren terwijl dat héél duidelijk voor mij bedoeld was.
En maar naar voren overhellen en zodanig opschuiven dat ze bijna recht voor mij stonden, terwijl er nog miljoenen hectare land vrij waren. “Nen Lava kruipt nie achteruit!”, hield ik halsstarrig vol, en toen de hemelsluizen opengingen, besloten hun poreuze beenders zich toch maar terug te trekken in hun fout geparkeerde vehiculen, en werd ik weeraleens beloond voor mijn doortastendheid. Hah! Losers met hun grijs haar en hebberige handen in de vorm van klauwen ook!
En toén pas begon de leute die enkele donderslagen & bliksemschichten minuten voordien hadden aangekondigd. De apocalyps in de vorm van reuze-hagelbollen en dikke druppels daalde neer over de Tieltsebaan en het was vraiment fantastisch, jong! Een onbekende kramp in mijn kaak liet vermoeden dat ik zélden zo hard gelachen heb als op dat moment. Man man.
Ik was zo ver weg dat ik het niet kon laten de voorbijvlammende coureurs te trakteren op erg non-gracieuze sprongen, daarbijhorend handgeklap en “Jeuj, de tour!”. Ik had nog gehoopt dat ik in beeld zou komen en aan mijn nageslacht kon tonen hoe zéiknat ik wel niet was die 9de juli, maar alas, al dat keihard zwaaien naar alle 7 de helicopters voor de hond zijn kloten. En geen Michel Wuyts die ons lof toezwaaide voor zo’n weer te trotseren om in een flits van 6 seconden bezillions fietsende benen te kunnen aanschouwen.
De Belgen waren misschien de dappersten aller Galliërs, maar de Deijnzenaars die vandaag present waren verdienen toch ook een ferme pluim, zulleeeej.
