Triestig. Mijn toekomstbeeld in 8 letters. Morgen ziet het er misschien anders uit, maar vandaag is het simpelweg triestig.

Tijdens een sollicitatiegesprek bij een bedrijf dat aan wegmarkeringen doet, moest ik vanochtend doen alsof ik keihard geïnteresseerd was in boekhouden (Amma Gad, is dat een grafische rekenmachine? *neemt rekenmachine in de hand & snuift de geur op*) en pretenderen alsof ik de vrouw van de gedelegeerd bestuurder een iel sympathieke vond. Ik dacht trouwens dat die functie alleen bestond in FC De Kampioenen, maar ik was duidelijk verkeerd. Ze keek mij aan alsof ik niet eens capabel was haar twee goudvissen te voederen en ik voelde me nog kleiner dan de mini-bloemetjes die op haar vingernagels geplakt waren. Met mijn mond sprak ik woorden uit die mezelf presenteerden als de beste vrouw voor de job, en in mijn hoofd zong ik wanhopig:
“Oh mama mia, mama mia, mama mia, let me goo. Beeeeëeeelzebub has a devil put aside for meehehehee, for mehehehe, for meeeeeeeeeeeeeeeeee. Boem boem boem boem.”

Nog voor ik aan de gitaarsolo kwam, werd ik echter onderbroken door: “We laten u iets weten..” en met een zucht van opluchting smeet ik de deur achter me dicht. Halleluyah, maat. Ik zie mij daar nog nie direct gezellig keuvelend met de collega’s mijn stuutjes opeten, neek ze.

Wat volgde was mijn gebruikelijke interimroute, waar ze mij vriendelijk voorstelden om mezelf te gaan promoten bij één of ander textielbedrijf. “Hemeltjelief, is dat polyester?” *neemt trui vast en snuift geur op*

Ik kijk er al naar uit, ik maak er vast carrière.

Ik heb hun water ververst, met ontelbare emmers water heen & weer door weides met gevaarlijke koeien gezeuld, ermee onder prikkeldraad gekropen zoals het een echte paracommando betaamt, voor waterplantjes gezorgd, hen van algen voorzien & rustgevende orkageluiden geïmiteerd toen hun voorpootjes doorkwamen. Kortom; ik was er helemaal voor hen. Ze waren mijn laddies, mijn persoonlijke zwarte Mini-Alfa Romeo’s en voornamelijk mijn eigen up-and-close natuurdocumentaire. En er komt dus een dag waarop je beseft dat je al het mogelijke gedaan hebt en het moment van loslaten stilaan nadert.

Dat moment kwam eergisteren aan mijn deur kloppen; ik liet het binnen, bood het een Cocaatje aan en stapte vervolgens met mijn maatbeker volvolgroeide kikkervisjes richtink Leie. Wat toen gebeurde, is vastgelegd in dit emotioneel videofragment.

Ik meende er nog ‘free as a bird’ op te plakken, maar ik zou niet weten hoe dat te doen zonder nog meer internetcrap te downloaden en te vloeken op ongrijpbare serial keys. Dus doe mij allen een plezier en leg zelf een stukje Amélie/Free As a Bird op bij het bekijken van mijn homevideo van de bovenste plank.

En bij deze spoor ik iedereen aan in het vervolg goed uit te kijken waar hij of zij in het vervolg zijn voeten plaatst, want weet: padden zijn overàl en ze kunnen niet “Kijk uiiit!” schreeuwen wanneer je voetzoel hun lijfjes dreigt plat te squishen. En het zoùden wel eens de mijne kunnen zijn!

(Als je in een straal van pakweg 10 kilometer van mijn huis woont natuurlijk, anders is de kans zeer onwaarschijnlijk. Maar laat dat je er niet van weerhouden om niét op padden te trappen. De Heer zal je ervoor belonen.)

(Of ook niet. ‘t Hangt er van af welke soort religie je aanhangt, maar dat zijn mijn zakens niet, hein.)

Het ga jullie goed, padjes die allemaal op elkaar leken waardoor ik bijgevolg geen onderscheid tussen jullie 7 kon maken. Hey, hey! Weten jullie het nog? Die keer dat jullie die waterkever achternazaten? En toen we allemaal keihard moesten lachen om die waterslak haar gekke gezichten? En hoe jullie genoten van op mijn hand te zitten? En die keer dat ik liters koud water in jullie aquarium moest djakken omdat jullie iets te lang in de zon hadden gestaan omdat ik dacht dat jullie toen wel kikkerkleuren zouden krijgen, maar het uiteindelijk uitkwam dat jullie gewone bruine padden waren? Hahahaah, jeetje! Wat hebben we toch veel doorgemaakt, samen. Het ga jullie waarlijks goed, petits bruns. Tot ziens!

Niet alleen heb ik gisteren met hulp van de harde dorpskern 2 schaapjes gered, (Moeder schaap had geworpen, was slecht geworden en lag al een uur of 4 in de bakkende zon te creperen. Baby lam kreeg bijgevolg geen melk en waggelde moederziel alleen heen en weer door de weide. In een bakkende zon. Maar gered zijn ze! Door mij! Geen dankwoorden ontvangen though, zelfs geen vriendelijke knik. Niet dat ik het daarvoor deed, neen, helemaal niet. Maar toch, als je gans je dorp afrijdt, mensen belt, mensen bezoekt om toch te weten te komen wie de schaapherder in kwestie is, dan zou je toch één vriendelijk woordje verdienen, toch? Zeker nadat de schaapherder na een telefoontje het lammetje gaan halen was, maar de moeder niet zien liggen had, en pas na een tweede telefoontje van mijnentwege achter het pas bevallen schaap kwam. Allez, kweetniet, ze. Als meneer altijd gaat rekenen op de goede wil van de omstaanders om de staat van zijn schapen in het oog te houden, dan zal hij er op’t eind niet veel overhouden. Maar het zijn in principe mijn zakens niet. En nog minder mijn schapen, maar ik ben toch blij dat ze het goed maken.)

Vervolg: Niet alleen heb ik gisteren twee schapen gered, ik heb eveneens mijn eerste mini-kikker terug de vrijheid gelaten. De voor-en achterpootjes waren present en toen ik merkte dat een stuk van zijn staart afgevallen was en hij bijgevolg niet zo goed meer kon zwemmen, besloot ik hem gisteravond terug in die skone Leie te lossen. Een reporter ter plaatse zorgde voor deze sensaatsioownele beelden (van mijn nekaders):

Ik persoonlijk moest mij inhouden om niet naar 4040 te SMS’en.

Ik vind grappig:

Catherine Tate.

How Old?

Are You Tired?

You Have Beautiful Eyes.

How Very Dare You.

Am I Bothered?

Am I Bothered?

Ik vind ze wijs.

GE ZIJT ALLEMALE TE LEEG OM TE KLIKKEN HE? KWEE KIK DA WEL ZE. 

Mijn hert brak vandaag gedeeltelijk toen mijn zus & ik haar plankier opliepen en we twee musjes naast elkaar zagen liggen. Het één, een mannetje, redelijk dood, en het ander, een meisje, hevig hijgend (misplaced erections, be gone!), nadat ze beiden waarschijnlijk slechts enkele minuten voordien tegen de ruit gevlogen waren. Ik nam het meisjesmusje in de hand en we hoopten beiden dat het maar in shocktoestand zou verkeren en bijgevolg 5 minuutjes later terug al fluitend door de hemel zou klieven.

Zus & mezelf zagen het helemaal zitten toen het beestje wat trager begon te ademen en wat fanatieker heen & weer begon te schudden met zijn kopje, maar toen mijn vet in practice me wees op het bloed dat uit het vogelbekje sijpelde, lieten we enkele minuten later, begeleid door een lage klokslag, met z’n drieën ons hoofd hangen. Ik zou mezelf niet zijn moest ik niet verder denken aan het eventueel fictieve nest mussejongen dat ze daarbij achterlaten, en die arme bloedjes bijgevolg één voor één sterven zullen nadat ze de ziel uit hun lijfjes zullen uistsjiept hebben, al roepend om hun mama of papa.

Intriest, word ik daarvan. Van eens gezonde, viriele, maar plotsklaps dode vogeltjes en hun al dan niet bestaande jongen. Zo triest dat ik wil wedden dat zelfs mijn GSM zou meehuilen, moest ik hem de kans geven.
Hanyhoo, ookal was het maar een musvogel, toch deed het me waarlijk wat om dichtbij haar doodstrijd mee te maken. Ze was echt zwaar tegen haar goesting aan het sterven en ik vond het hartbrekend dat ik helemaal niks voor haar kon doen. “Ge zijt nie alleen, jonk.”, zei ik nog tegen haar, maar ik denk niet dat ze er veel aan had.

1. Mussen begrijpen geen mensentaal.
2. Ze was aan het sterven, so she didn’t give a toss, did she?
3. Volgens mij kunnen mussen zelfs niet eens denken.

En toch was het triest.

Mijn zus groef de put, ik gaf ze beiden een tsjeetsjewoatsje en legde ze bij wijze van nadoodse moral support dicht bij malkander. Daar stonden we dan, al bleitend naast elkaar naar de grond te kijken, naar An & Jan Mus, ik en mijn zus. Ik waste mijn handen en depte daarbij mijn natte wangen deels droog en vertrok met rooie ogen terug huiswaarts. Maar ik heb dan ook een beetje hooikoorts enal.

Needless to say dat het mopje: “Kijk, een dood vogeltje!” hélemaal afgedaan heeft bij mij. Toch zeker voor een dag of 3. Dan kan je het misschien weer zachtjes implementeren.