Triestig. Mijn toekomstbeeld in 8 letters. Morgen ziet het er misschien anders uit, maar vandaag is het simpelweg triestig.

Tijdens een sollicitatiegesprek bij een bedrijf dat aan wegmarkeringen doet, moest ik vanochtend doen alsof ik keihard geïnteresseerd was in boekhouden (Amma Gad, is dat een grafische rekenmachine? *neemt rekenmachine in de hand & snuift de geur op*) en pretenderen alsof ik de vrouw van de gedelegeerd bestuurder een iel sympathieke vond. Ik dacht trouwens dat die functie alleen bestond in FC De Kampioenen, maar ik was duidelijk verkeerd. Ze keek mij aan alsof ik niet eens capabel was haar twee goudvissen te voederen en ik voelde me nog kleiner dan de mini-bloemetjes die op haar vingernagels geplakt waren. Met mijn mond sprak ik woorden uit die mezelf presenteerden als de beste vrouw voor de job, en in mijn hoofd zong ik wanhopig:
“Oh mama mia, mama mia, mama mia, let me goo. Beeeeëeeelzebub has a devil put aside for meehehehee, for mehehehe, for meeeeeeeeeeeeeeeeee. Boem boem boem boem.”

Nog voor ik aan de gitaarsolo kwam, werd ik echter onderbroken door: “We laten u iets weten..” en met een zucht van opluchting smeet ik de deur achter me dicht. Halleluyah, maat. Ik zie mij daar nog nie direct gezellig keuvelend met de collega’s mijn stuutjes opeten, neek ze.

Wat volgde was mijn gebruikelijke interimroute, waar ze mij vriendelijk voorstelden om mezelf te gaan promoten bij één of ander textielbedrijf. “Hemeltjelief, is dat polyester?” *neemt trui vast en snuift geur op*

Ik kijk er al naar uit, ik maak er vast carrière.