Hebt ge nog nooit gemerkt dat als ge met twee ziek zijt, dat de ene persoon altijd wil overwinnen wat betreft de gradatie van ziekte? Alsof ziek zijn wel eens lijkt als iets om trots op te zijn, à la “Kijk naar mij, ik heb veertig graden kuts, en gij maar 38! Ik ben er erger aan toe, dus alle medelijden behoort mij toe. ALLEMAAL VOOR MIJ! MEEEEER!!”

Mijn ma heeft mij bijvoorbeeld met zo’n beetje van een valling opgezadeld en geheel terloops zei ik gisteren dat mijn lippen gans vadsig aanvoelen en pijnlijk uitgedroogd zijn. Geheel terloops, want ik ben geen ziekte-neude en dat siert mij. Twee seconden later hing ze op 3 centimeter van mijn hoofd met haar vinger al haar koortsblazen aan te duiden en liet ze me weten dat ze daar al een vollédige week mee rondloopt en haar bovenlip nog 1 koortsblaas verwijderd is van 1 volledig koortsblaasgebied te zijn. Uhu.

Vanochtend voelde ik mij bij’t opstaan een beetje duizelig en misselijk, en geheel terloops speelde ik die info op lichtvoetige toon door aan mijn moeder, cause I’m just such a giver op gebied van het delen van emoties, en zij meteen van: “Ik vanuchtink ook, Kim! ‘k Eb zeker kuts, ikke! ‘k Kan niéts doen of ik beginne te draaien.”

I am one symptom away from taking this outside.