This concludes the series.

Mini Mien, onze roste feline, vroeg zoals gewoonlijk om haar portie dieetkorrels met melk en mijn moeder liet het water lopen om aan wat heavy dishwashing te doen. Het tafereel dat zich elke avond na het eten afspeelt, werd lichtjes dooreengeschud toen ik merkte dat mijn moeders achterwerk er opvallend dik uitzag in de broek die ze aanhad. Op tinternet praten over mijn moeders billenwerk, het hoort eigenlijk niet, maar dit gaat wel degelijk ergens heen. Op dat eigenste moment besefte ik namelijk dat ik, als ik het geluk heb ooit 50 jaar te worden, hoogstwaarschijnlijk een evenbeeld van mijn moeder zal zijn. Vooral toen ze zinnen zoals “Ik è ooit euk zo’n lijf g’had lijkte gij ze!” en “Ge goat gij euk zo’n gat krij’n lijk ik, goe kijk’n!” beschuldigend richting ‘ikke xxx’ stuurde.

Wat echter vooràl de doorslag gaf, waren de foto’s uit lang vervlogen tijden die ik meteen na het eten raadpleegde in mijn queeste naar antwoorden en vlug wat. Despite contrary belief zijn moeders, vaders, oma’s en opa’s namelijk ook ooit jonge twintigers geweest, waardoor de woorden ‘wie zìjn die mensen?!’ regelmatig je gedachtengang kruisen wanneer je het bewijs van die stelling voor je op foto hebt. Mijn vader heeft voor zolang ik me herinneren kan, àltijd inhammen en een kale plek op zijn hoofd gehad en ik denk niet dat ik ooit de natuurlijke haarkleur van mijn moeder mogen aanschouwen heb. En toch zie je ze op foto’s met lange wapperende bruine lokken of krulletjes de camera in lachen. En hangen er rostachtige baarden & Adidassen aan hun voeten. (rostachtige baarden aan hun voeten! Hohoho!) En hebben ze jonguitziende wildebrassen als vrienden, die ook Adidassen dragen en een volumineuze seventies coupe op hun hoofd torsen. Het is all too weird, want dan vooral zie je hoezeer die gekke genen van hen wel niet overgedragen zijn op hun liefdesproducten, zijnde hun kinders. En moet je tot je eigen voosheid vaststellen dat je vader eigenlijk gene lelijkoard, en je moeder in principe een snelle beze was. En ze zeker 3 keer seks gehad hebben! *hurls*

Die foto’s in kwestie lijken op het eerste zicht wel grappig enal, maar tegelijk vervullen ze me met een gigantisch gevoel van weemoed en sadness that is blue just like your eyes. Die guitigheid in het gezicht & de bolle wangen nemen af en maken plaats voor een dubbele kin of 4, hangende wangen en grijze haren. En je beseft dat je ouders ouder & ouder worden en vroeger een miljoen keer meer plezier leken te hebben dan nu het geval is. Intussen begint de broer aan kinderen, is de zus zo gesettled als maar kan zijn en zweeft den jongsten ergens rond in de nostalgie en het niet willen toegeven dat alle dingen constant veranderen & niets kan tegenhouden worden.

“Snap out of it”, zou je dan zeggen of “Kijk dan niet meer naar die foto’s domme trunte!”

The thing is, naast die allesverterende weemoed, welt er nog een ander gevoel op dat volgens exacte calculaties zés keer intenser is dan de rest. Jawel, ik heb het over de universele liefde, sweet baby jesus en alle apostelen nog aan toe! Diepgewortelde liefde voor die mensen die mijn zus en broer en moeder en vader zijn. Er is waarlijk niemand die ik liever zie dan mijn familie, y’all. En er is niemand waarvoor ik meer zou bleiten, moest iets daar ooit tussenkomen. Je zou, zoals op het einde van elke cheesy Hollywoodfamiliefilm wel eens geconcludeerd wordt, als het ware een stukje van jezelf verliezen.

Dus laat maar komen dat dik gat, die O-benen, de 4 dubbele kinnen, de haarverfproductjeuhs en weerbarstige krullen. Mijn vertedering zwelt elke keer sterker aan wanneer ik merk kleine karaktertrekken, gedragingen of houdingen te hebben overgenomen van die twee gekke gozers waarvan ik afstam. Monkey see, monkey do huh.

Enja, waarschijnlijk kan je mijn cyclus wel degelijk aflezen op de frequentie van het aantal overemotionele posts ja.
Maar wat eruit moet, moet eruit en dat maakt me niet minder ’street’, m’kay?

Ishku was nót amused!

Hanyway, het moet toch wel lukken dat ik gisterenochtend, tussen de kaffiekoek’n en sjatt’n kaffie in, op een jobaanbieding gestoten ben die evengoed kon beginnen met ‘Beste Kim, we willen je! En het liefst zo vlug mogelijk opdat we je kunnen betalen voor dingen die je graag gaat doen!’

Maar eigenlijk begon hij zo:

Zo hard wil ik het. Mààr.. het is parttime; being 1 volle dag en 3 namiddagen per week. En het is in Kortrijk te doen. Persoonlijk vind ik dat minor issues, want ik heb het gevoel dat dit echt wel eens volledig mijn dink zou kunnen zijn. Bijgevolg heb ik dan ook vanochtend mijn wekker op halfnegen gezet, zodat mijn bruine envelop met daarin mijn CV en motivaatsiebrief ten laatste morgen op die kerel zijn bureau in Kortrijk zou belanden. Hopelijk knock ik zijn socks off. Of staat me een glorierijke carrière als poetsvrouw te wachten wanneer niemand ooit van zich laat horen nadat ik mijzelf als een jonge hinde heb aangeboden.

We shall see, niewaar? Needless to say dat ik keihard in mijn broek ga piesen als ik op gesprek moet gaan natuurlijk.

‘Come on, virtuoze gitaarvrouw!’ zouden ze dan scanderen.
‘Tover nog eens zo’n fantastische tune vanuit je hoed! Of zouden we zeggen; plectrum?’

Mààr! Dat weerhoudt me niet te grasduinen in de oneindige tabdatabase die het internet rijk is en het ene bekende liedje na het andere als een pro na te spelen met mijn eeltloze vingers. En dus dacht ik; zou het niet the bést of fun zijn om de lezers te laten raden welk liedje ik aan lichtsnelheid tracht na te spelen? Ik heb het reeds op mijn directe omgeving getest en zelden kan iemand raden welk nummer ik uit mijn blinkende Cort placht te schudden, dus wie op zoek is naar een uitdaging; consider yourself gloveslapped!