Ik werk intussen 1 maand en drie weken onder de warme vleugels van moeder overheid en dat is, mijns inziens, een heel veilige plaats om oud te worden. Ik ga nog steeds al fluitend naar mijn bestemming en van sleur is allerminst sprake aangezien ik half Oost-Vlaanderen doorkruisen moet om mijn geld te krijgen (did I mention; bak-ken!). Ik ontmoet ontelbare aantallen nieuwe mensen, ik leer bij en ik word een serieuze auto-wizzard, vind ik.

Maar wie o wie wil gans zijn leven hetzelfde werk uitvoeren, vraag ik mezelf af.
Laat me het anders formuleren; welke gepensioneerde zestiger had graag op voorhand geweten dat zij haar minirok, floeren broek met wijde pijpen, spandex & jeans op dezelfde bureaustoel zou slijten?

Het idee doet me duizelen, hyperventileren & treuren tegelijkertijd. Zal ik dan nooit meer worden dan een gewone bediende die dag in, dag uit mensen zal helpen bij brieven versturen? Is dat wat ik zal voorstellen? Ben ik maar geboren om die simpele reden?

God: “Ahja, iémand moet maken dat de briefwisselink toekomt.” *richt vinger op foetale ishku*

Wat gebeurt er met mijn droom om in Engeland te gaan wonen en zonder mijn weet het English aksuunt over te nemen? Of mijn chalet at the lake die ik White Fang-gewijs zou bewonen met mijn hond en mijn typmachine waar jaarlijks 1 bestseller zou uitrollen? En mijn voornemen om minstens 1 wereldhit te componeren?

Willen of niet, maar met een steady job loop je het gigantische gevaar dat je alles laat varen of op de lange baan schuift omdat je ’s avonds gewoonweg té moe bent om nog iets te doen naast de dagelijkse huishoudtaken, óf omdat je je onbewust nestelt in de veiligheid van vast werk. En op een dag besef je dat je zoveel dingen gemist heb omdat je je gemakkelijkheidshalve liet meedrijven met de stroom zoals iedereen.

En het erge is: je moét werken.

Hier ben je, op de wereld.
Je hebt de chance om te leven, en dat niet zo overdreven lang eigenlijk.
Maar wanneer je 3 bent, word je verplicht om op school te zitten tot je 18de. Waarna je verplicht wordt te werken. En als je daarin niet slaagt, dreigen ze ermee je totaal af te snijden van enige financiële toevoer wanneer je weigert hun aangeboden crapjobs te aanvaarden. En zwartwerk mag niet. Want God allemachtig! Je zou warempel dag in dag uit kunnen doen wat je zelf wil, wanneer je dat wil zonder in de goot te belanden.

Hoeveel mensen spenderen hun ganse leven aan het uitvoeren van één of andere kutjob, vraag ik mij dan af? Gewoon omdat het zo hoort of omdat ze geen andere uitweg zien? Offert die sociale zekerheid van onze overheid niet een beetje teveel menselijk geluk en vrijheid op bij het nastreven van de ideale maatschappij?

Zou het zó’n slecht idee zijn om de mensen de keuze te laten om onafhankelijk te worden van de overheid & haar voorzieningen? Is dat onuitvoerbaar? Een plaats waar je kan wonen zonder enige verplichtingen, maar je kan rekenen op de natuur en je kennis?

Is het niet afschuwelijk dat hogere mensen beslissen dat men geld moet betalen om op de openbare wegen te mogen rijden? Dat je zoveel euri van je loon moet afgeven? Dat je moet betalen om op je eigen grond te wonen? En dat die je ganse levenswandel vastpinnen van je 3de levensjaar tot je 57ste? Ik vind dat al die macht een beetje serieus uit de hand aan het lopen is.
Als de mensen vroeger van de landbouw en veeteelt konden leven, dan kunnen wij dat ook.
Denk ik.

Moest je nu gewoon eens de keuze hebben (overheid of onafhankelijke kleine mini-maatschappij), zou dat niet fantastisch zijn?