“Hoe vaak liegen vrouwen wel niet tegen mannen?”, bedacht ik me zopas in bad. Het is vàst een awful lot, want in de omgang met jongens die ík graag heb, doe ik bijna niet anders dan liegen. Niet alsof ik 18 keers per dag van “Pas op, achter u!” roep en vervolgens in een deuk lig omdat de sukkelaar maar blijft kijken. Neen, ik heb het op de emotionele kant van de zaak; zijnde het weergaloos goochelen met gevoelens.

Want laten we eerlijk zijn; moesten vrouwen vanaf dag 1 compleet eerlijk zijn over hun verwachtingen, hopen & dromen in verband met hun relatie, dan zou homofilie ongetwijfeld de maatschappelijke norm worden.

“Hey.”

-“Hey.”

“Mag ik keer eerlijk zijn?”

-“Bijaag!”

“Bij mij is’t al kweenie hoelang geleden da ik nog keer iemand ontmoet heb wiens doeningen en karakter mij niet geheel afstoten. Ik hoop echt da wij enkel nog oog voor malkander gaan hebben, en vanaf nu elke dag samen onder een fleecen deken afsluiten. En dat ge tegen uw vrienden gaat zeggen, wanneer ze iets voorstellen: “Nee gasten, misschien nen anderen keer, ik blijf bij mijn vrouwmensch vanavond; ze heeft namelijk jullie plaats ingenomen en ze past daar veel beter ook. Ik heb eigenlijk alleen nog haar nodig, zij komt op de eerste plaats.”

- *guy turns homosexual right there on the spot*

Feit is: toch willen we het stiekem allemaal een beetje op die manier, right? Maar hoe reageren we als hij zegt dat zijn vrienden hem gevraagd hebben om iets te doen: “Allez rar’n, ga keer rap weg. Ik zal hier nog zijn als ge terugkeert, hoor!” En wat zeggen we wanneer we hem uitgevraagd hebben en hij beweert reeds plannen te hebben? -”Ow OK, veel plezier alleszins!” terwijl we binnenin duizendmaal schtérven, en nog liever doodvallen dan nóg eens het initiatief te nemen.

Hoch, die façades. En het bijwijlen berehard vechten tegen de gusto om ’s avonds al je verborgen gevoelens in een nachtelijke SMS te gieten.

Alsof het baren van kinderen nog niet genoeg is somstekeren..