Dingen die je niet horen wil wanneer je voor’t eerst ganz solo een Pooowstkantoor open moet houden:

• Een soort Russisch doorspekt met schlécht Nederlands: “Svor ndruzvrandring! Svor ndruzvranding!” Seriously, het enige wat ontbrak was been slash armgezwier en ritmisch handgeklap gevolgd door een “HEY!”. Ik begrìjp geen Russisch, jongens.
• “Handen omhoog! Handen omhoog! Kas openmaken, kas openmaken!” for obvious reasons.

Toen ik vrijdagochtend met mijn lepel mijn knapperige Frosties in de melk onderduwde, voelde ik me dan eerlijk gezegd niet bepaald lekker. In mijn tas zaten zowat 87 verschillende soorten sleutels, de ene al belangrijker dan de andere, terwijl mijn hoofd zowat tot de kruin gevuld zat met allerlei veiligheidscodes. Voor iemand met een attention-span korter dan die van oewns Wanda, is het helemaal geen eitje om dat allemaal al jonglerend in de lucht te houden, laat dat duidelijk wezen.

“What would MacGyver do in dergelijke situaties waar veiligheid prioritair is, naast zich al duikrollend naar de garage te begeven dan?”, vroeg ik mezelf af. Hij zou waarschijnlijk beginnen met zijn autodeuren langs beide kanten te sluiten bij het enteren van de openbare weg. Net zoals ik! Thoh, die Macgyver en ik, wij hebben feirlijk nogal ‘t één en ‘t ander gemeen als ge’r zo keer bij stilstaat. Maar geloof het of niet jongens, carjackers die erop uit zijn om een witte Ford Fiesta van ‘94 van zijn eigenares te ontdoen, ze zìjn er wel degelijk.

Bijgevolg reed ik dus met gesloten deuren richting werkplaats en leek alles op wieltjes te lopen, tot ik op oponthoud in de vorm van een lichte file stootte. Rillend van de koude én schpannink, besloot ik mijn chauffage open te draaien & liet ik mijn arendsblik over enige achterliggers glijden. “Hey, die kerel achter mij heeft gelijk aan bivakmuts aan!”, dacht ik. “En kijk naar die paars-oranje waas die over de bomen aan de overkant hangt zeg! En wow!”, klonk het toen ik mijn hand voor mijn ogen hield, en ik enkel skeletbouw zag! Amma Gaad! Tijd om mijn chauffage terug af te leggen.

Het was heel eventjes ongemeen spannend, maar ik ben er wel degelijk in geslaagd zonder geweer aan mijn slaap geplakt, mijn pooowstkantoor binnen te treden, en dat zónder loeiend alarm te triggeren!

Hopelijk blijven mijn volgende Pooowst-posts even un-eventful als deze whopper, zeg. Everybody, go yeiy for safety!